Het werk van Camila Oliveira Fairclough (Rio de Janeiro, 1979) speelt met de contouren van figuratie en abstractie binnen de beeldtaal van de populaire cultuur. Ze ontleent alledaagse alledaagsheid en vertaalt die in een schilderkunstige praktijk die graag speelt met wat wel en niet als schilderkunst wordt beschouwd. Haar werk reflecteert ongetwijfeld op een tongue-in-cheek manier op het idee van schilderen, maar achter de humoristische façade schuilt een interesse in het linguïstische proces dat optreedt bij het schilderen van woorden en symbolen. Gevangen in een schilderij vervaagt de betekenis van een woord of een symbool terwijl het beeld ontstaat en iets anders wordt.
Camila Oliveira Fairclough is geïnteresseerd in de ambiguïteit tussen wat zichtbaar is en wat leesbaar is, of, met andere woorden, beelden als woorden en woorden als beelden. Ze beschouwt haar werk als een onverwachte ontmoeting met een object waarin het gerepresenteerde op gespannen voet staat met het medium. Ondanks de ogenschijnlijke vanzelfsprekendheid van de onderwerpen in haar werk, geeft het schilderen ze een zekere mate van dubbelzinnigheid, waardoor hun ogenschijnlijke eenvoud gecompliceerd wordt.