Max Dreezen’s tweede solotentoonstelling in De Wael 15,"Ik ben geen kindje, ik ben een grote jongen", is een intiem en veelzijdig portret van zijn liefde voor het leven en de kunst. De titel, ontleend aan een uitspraak van zijn petekind, legt de kern van zijn benadering bloot: het belang van verwondering, maar met een volwassen bewustzijn.
Liefde is het fundament van Dreezen’s werk. Hij schildert wat hem dierbaar is: zijn familie, zijn petekind, de kunstgeschiedenis, het lesgeven en de dagelijkse momenten of objecten die zijn wereld vormgeven. Herinneringen en subtiele symboliek lopen als een rode draad door zijn schilderijen, die een zachte, tedere blik op het leven tonen.
Dreezen gebruikt klassieke composities en iconografie als ankerpunten, maar vertaalt ze naar zijn eigen context. Tegelijkertijd houdt hij een kritische blik op de kunstwereld. Hij onderzoekt hoe kunst vandaag wordt beleefd en hoe interactieve toevoegingen de aandacht kunnen verschuiven van de inhoud naar de verpakking.
Kleur is daarbij een krachtig element. Dreezen gebruikt intense kleuren die niet alleen de speelsheid van zijn werk benadrukken, maar ook een reflectie vormen op de consumptie van kunst. De felle kleuren verleiden het oog, maar dragen een kritische ondertoon: hoe beïnvloeden deze visuele prikkels onze blik? Verrijken ze de kunstervaring, of verarmen ze juist haar diepgang?
Met persoonlijke verhalen en subtiele reflecties weet Dreezen een balans te vinden tussen intimiteit en scherpte. Zijn schilderijen zijn een uitnodiging om langer te kijken en om stil te staan bij wat ons echt raakt.
Tekst: Emily Van Driessen