De zintuigen van Evi Vingerling staan altijd op scherp: als ze een wandeling door het park maakt, als ze in het vroege blauwe ochtendlicht een zacht oranje door de ramen van een donker gebouw ziet schijnen, als ze ’s nachts in een vreemde stad verrast wordt door het lichtschijnsel onder de bomen en de zwarte lucht waartegen hun silhouet zich aftekent, als ze vanuit een vliegtuigraampje de schaduwen op de imposante bergformaties van de Alpen gewaar wordt, als ze de realiteit vervormd ziet worden in de rimpelingen en schitteringen van het beweeglijke water. Vaak zijn het de combinaties van verschillende kleuren die haar raken. Al die verrassingen van het kijken neemt ze mee naar haar atelier. Het werk van Evi Vingerling ontstaat uit het verlangen die alledaagse ervaringen van schoonheid te delen met de wereld.
“Toen ik begin twintig was”, zo schrijft Vingerling in een brief, “had ik een bos goudblonde krullen die om mijn hoofd dansten. Ik voelde een vrolijke verplichting om die krullen te delen. Ze waren tenslotte niet alleen van mij maar van deze wereld. Ik vond het zonde om ze vast te binden, ook voor de mensen om mij heen.” De geschiedenis van de esthetica - van Aristoteles tot Rancière - is doortrokken van de gedachte dat in de kunst het individuele en het universele samenvloeien. In het goud-getinte verhaal van de dansende krullen valt de jonge vrouw samen met wat ze voelt en ziet. De grootsheid van die ervaring wordt getekend door het besef dat ze weliswaar een individu is, maar dat ieder individu deel uit maakt van dezelfde wereld: in essentie zijn we allemaal een stukje van het hier en nu. Voor Evi Vingerling betekent dat besef een uitnodiging om haar eigen individuele ervaringen rechtstreeks te verbeelden. Haar werk is gebouwd op onconventionele motieven, niet gebaseerd op theorieën, maar rechtstreeks gejut uit het leven. Geluksgevoelens mogen een drijfveer zijn, en openheid een geschenk.
Nieuw aan de werken in Self - Contemporary is dat ze als het ware rechtstreeks op het doek zijn ontstaan. Eerder maakte ze aantekeningen over ‘die ene ervaring’ of gebruikte ze foto’s en tekeningen van dingen die ze zag. In haar recente werk zijn deze tekeningen opnieuw het vertrekpunt - waarbij ze soms ook verschillende ervaringsmomenten combineert -, maar minder letterlijk, en neemt ze de beslissingen waar een werk om vraagt al schilderend. Vingerling vertrouwt op haar intuïtie en voelt zich daarin verwant met de vroege Amerikaanse modernisten, maar ook met een kunstenaar als Ad Reinhardt. Self - Contemporary is een feestelijke tentoonstelling, dartel, kleurig en optimistisch. Het werk van Evi Vingerling getuigt van een geloof in de beweeglijkheid van de ons omringende werkelijkheid. Ze put haar inspiratie uit dat wat ze om zich heen ziet, en ook uit poëzie en literaire of theoretische teksten van anderen. Bij het werken aan haar solo speelde een citaat van Susan Sontag, uit een interview in Rolling Stone, regelmatig door haar hoofd: “The greatest effort is to be really where you are, contemporary with yourself, in your life, giving full attention to the world. That’s what a writer does. I’m against the solipsistic idea that you find it all in your head. You don’t.” De titel van de tentoonstelling is aan dit citaat ontleend.