U bent van harte uitgenodigd voor de opening van Un cuerpo al que volver | Een lichaam om in terug te keren: een spectaculaire solopresentatie van Aimée Zito Lema in de galerie. De opening van de tentoonstelling vindt plaats tijdens de feestelijke Gallery Night van Amsterdam Art Week op 30 mei van 17.00 tot 20.00 uur.
Het beeld is leeg, alleen een zacht ruisen, en een hol onregelmatig kloppend geluid zijn hoorbaar. Dan, na een paar seconden, doemt langzaam de contour op van een vorm die herkenbaar is als een ‘ouderwets’ polshorloge, zo eentje dat je zelf op moet winden met een draaiknopje aan de zijkant. Een glimp van de binnenkant, het uurwerk, tekent zich af, als het oog wordt getrokken naar de doorzichtige omtrekken van nog twee horloges achter het voorste horloge. Dan vervloeit het beeld en wordt zwart. En weer wit. Het tikken van een klok, het geluid van een mannenstem, een lach, en weer doemt de zwarte vorm op, en weer worden de andere horloges ook zichtbaar, en weer verdwijnen ze alledrie in het diepe zwart. Het ritme van het steeds opnieuw opdoemen en verdwijnen van de drie horloges wordt begeleid door het geluid van stemmen, van een man, een kind, vrouwen, zingend, lachend, maar ook door het geluid van grote groepen mensen, demonstraties, geklap, het scanderen van leuzen, of het geluid van blaffende honden. En altijd het tikken van de klok, de aanwezigheid van de tijd, die van alle tijden is. Ineens het intieme geluid van de gitaar, ontroerend fysiek en intiem. of de stem van een meisje dat zingt, de klank van een piano die het ritme van de klok lijkt over te nemen tot alles oplost in alweer een leeg beeld.
Horloges, een jas, een t-shirt. Voor haar eerste solo tentoonstelling in de galerie, Un cuerpo al que volver / Een lichaam om in terug te keren nam Aimée Zito Lema verhalen, objecten en gebeurtenissen uit de geschiedenis van haar zelf en haar familie in Argentinië als vertrekpunt. Zo zijn in de video Time , 2024, onder meer de stemmen van haar vader en van haar dochter Mia te horen, maar ook audio fragmenten met de stemmen van de moeders van de vermisten uit de tijd van de dictatuur, of de vogels en blaffende honden bij haar ouderlijk huis in Argentinië. Haar werk draait om het geheugen en de herinnering. Vanuit een persoonlijk perspectief onderzoekt ze hoe geschiedenis vorm krijgt en van de ene generatie op de andere doorgegeven wordt om daarmee op het heden te kunnen reflecteren. In die nadrukkelijke verstrengeling van heden en verleden worden nieuwe perspectieven zichtbaar gemaakt. De verstrengeling ontstaat door dat wat in de video ook gebeurt, namelijk het keer op keer opnieuw kijken naar en omgaan met materialen en processen, met archiefbeelden, kleding, foto’s, het eigen lichaam, en dus ook met horloges. Net zo lang tot je beseft dat het papier waarop een foto geprint is, het horloge dat onder een röntgen apparaat ligt, en ook het lichaam zelf, dat ieder ding een geheugen heeft, en al de (soms letterlijke) indrukken die het ondergaat in zich draagt.
Aimée Zito Lema heeft een multimediale praktijk en werkt met sculptuur, performance, video, archiefmateriaal en installaties. In deze tentoonstelling is fotografie het centrale medium. Ze focust op onderwerpen die gaan over herinnering, met name de herinnering die via het lichaam geadresseerd wordt. Haar interesse gaat uit naar de lichamelijkheid van beelden en de mix van persoonlijke en politieke implicaties van (fotografische) beelden. De objecten die ze voor deze presentatie heeft gebruikt relateren aan thema’s als geboorte, dood en tijd. Un cuerpo al que volver / Een lichaam om in terug te keren stelt het menselijk lichaam centraal, maar paradoxaal genoeg is het het afwezige lichaam dat hier als voornaamste ‘personage’ verschijnt. Een t-shirt, een jasje, een horloge: ze herinneren ons stilzwijgend aan de mensen die ermee verbonden waren.