Voor de 2024-editie van VOLTA Art Basel kiezen we voor een samengestelde show met een surrealistische twist. De deelnemende kunstenaars kijken met een vergrootglas naar het universum en terug naar het kleine en intieme, kneden de aarde tot beelden, cijfers en kleuren hun voetafdrukken.
Maaike Kramer maakt werken waarin vluchtige ideeën worden gematerialiseerd. Door monumentale beelden te combineren met een vluchtige beeldtaal, construeert ze composities die zowel monumentaliteit als onzekerheid in zich dragen en uitnodigen tot contemplatie. Ze kiest voor materialen die van elkaar kunnen lenen, waardoor hun eigenschappen vermengen en vervormen. Er ontstaan gelaagde werken, die de logische perceptie en de daarmee samenhangende verwachtingen uitdagen. Deze verstoring van de conventionele logica nodigt kijkers uit om aan hun eigen verkenning te beginnen. De werken laten zich niet gemakkelijk in één oogopslag vangen, omdat ze het concept van de werkelijkheid verstoren.
Simone Albers schildert en maakt installaties die reflecteren op de natuurlijke wereld en de manier waarop wij ons daarmee verhouden. In haar onderzoek combineert ze natuurwetenschappen, filosofie, wetenschappelijke beelden en andere culturele visuele representaties van de natuur om alternatieve representaties voor te stellen, vrij van objectivering of toe-eigening. Hoewel ze schildert vanuit observaties op basis van wetenschappelijke beelden, heeft het werk vaak een mythisch karakter waarbij niet altijd duidelijk is waar we precies naar kijken. Zijn deze beelden echt of zijn ze geconstrueerd? En verschillen deze twee echt van elkaar of wordt de werkelijkheid daadwerkelijk actief geconstrueerd?
Louise te Poele werkt met digitaal gemanipuleerde fotografie. Haar kunst doet denken aan surrealistische droombeelden en gaat verder dan het bekende. Ze combineert bekende en ogenschijnlijk logische objecten tot een geheel dat op het eerste gezicht vertrouwd lijkt, maar bij nadere beschouwing verwondering oproept. In deze werken vervagen de grenzen voortdurend. Waar kijken we naar, een foto of een schilderij? In de geschiedenis of in het heden? Is het een sculptuur of bij een afbeelding ervan? Haar inspiratie haalt ze uit het moderne leven, waarin we ook de grenzen zien vervagen tussen echt en nep en tussen virtueel en fysiek. Ze werkt vanuit de overtuiging dat het ervaren van schoonheid leidt tot geconcentreerde aandacht en uiteindelijk tot een zorgzame relatie met de wereld.
Marena Seeling heeft haar hele creatieve carrière doorgebracht door de paar hectare grond in haar geboortestreek als uitgangspunt te nemen voor een artistieke ontwikkeling waarin ze haar observaties tot de essentie reduceert en deze vervolgens gebruikt in haar beeldend werk. Voor de serie ‘Pools of Light’ fotografeerde ze poelen en geulen nabij haar geboorteplaats. De vormen van deze glanzende wateroppervlakken vormden de inspiratie voor een reeks handmatig geschuurde aluminium panelen waarop het licht wordt gebroken. Het is schilderen zonder verf en kleur, maar met licht. In deze werken is de realiteit van de waterpoeltjes getransformeerd tot een gecondenseerd beeld waarin kijkers hun eigen dromen kunnen bevolken.
'Legends' van Wieteke Heldens ontstond in een tijd dat ze op de intensive care lag, aan haar bed gekluisterd en niets anders te doen had dan kleuren tellen - een tijdverdrijf dat in zekere zin een sleutel of legende creëerde voor het ontcijferen van de wereld. onmiddellijk om haar heen. Het project is uitgegroeid tot een serie schilderijen die de individuele kleuren verf en andere materialen die ze op een bepaald moment in haar atelier heeft, documenteren en labelen op nummer. In nieuwe ‘Legends’ laat ze alle groene kleuren zien in haar atelier. Groen is een helende kleur, zelfs blinde mensen worden positief beïnvloed door de kleur groen.