Voor haar tweede deelname aan Art Rotterdam presenteert Ag Galerie het werk van vier kunstenaars wier werk het fotografische object als belangrijkste medium van het voltooide werk gebruikt.
Parisa Aminolahi's serie 'Stop Motions' waarin negen fragmenten een collage vormen van korte, dubbelzinnige video's gebaseerd op foto's gemaakt door de kunstenaar. Elke foto wordt tijdens het proces geschilderd. Ze zijn niet verwant, behalve in hun constructie en techniek. Hun opstelling lijkt de kijker misschien aan te moedigen om te proberen een schijn van een patroon of verhaal te vinden, maar het is precies deze opstelling die hen zal overtuigen van de nutteloosheid van de taak en in plaats daarvan emoties zal oproepen die anders misschien niet zouden worden waargenomen of opgewekt. , of begrepen. De aaneengesloten manipulatie van omgevingsgeluiden in plaats van muziek speelt een belangrijke rol bij het creëren van een vage en zwevende wereld. Elk stuk binnen het frame herhaalt zich met een variërende duur, variërend van 3 tot 13 seconden, wat resulteert in een spervuur van bewegende beelden en geluiden.
Ali Zanjani's serie getiteld "Military Makeup" komt uit een archief van identiteitsfoto's genomen in Kia Studio aan Bahar Street in Teheran, Iran. Het archief was van 1974 tot aan zijn dood in 2005 eigendom van en werd beheerd door de heer Arbab. Het werd door zijn familie verkocht en door Zanjani overgenomen van een wederverkoopwinkel. Na het scannen en archiveren van de beelden ontdekte Zanjani dat de foto’s, door de kenmerken van het uiterlijk van de proefpersonen, de historische gebeurtenissen in Iran gedurende hun dertigjarige periode onthulden. Deze serie van elf foto's legt de onwil van deze soldaten vast om hun haar te knippen en de techniek van de fotograaf om hen te helpen door de kapsels te verbergen en te bewerken met een rode stift direct boven de negatieven. Het resultaat waren identiteitsfoto's met acceptabele kapsels van de islamitische regering van Iran.
Peyman Hooshmandzadeh's serie unieke lijsten ontleent zijn titel aan het woord 'tasyan', dat in een noordelijk Perzisch dialect een gevoel van verlies en verlangen beschrijft. De serie, gemaakt naar aanleiding van de persoonlijke verliezen van de kunstenaar, wijkt af van Hooshmandzadehs gebruikelijke stijl van documentairefotografie. Met behulp van toegeëigende beelden van verloren dierbaren uit hun kindertijd voerde de kunstenaar een louterend creatief proces uit en gaf hij vorm aan de fysieke representatie van zijn gevoelens. Spijkers en spelden die doen denken aan parels en goud- en zilverdraden die worden gebruikt in prachtig borduurwerk uit het Qajar-tijdperk op fluwelen achtergronden voor fotodisplays, worden in elk werk gehamerd in ingewikkelde ontwerpen rond foto's van overleden, geïmmigreerde en gevangengenomen personen, waaronder zijn moeder, vrienden en zelfs zijn dochter scheidde van hem als gevolg van zijn scheiding.
In Homayoun Sirizi's zoektocht naar foto's van de anjers van de revolutie van 1979 waren de idealistische vrouwen, mannen en kinderen wier gezichten de kunstenaar tegenkwam altijd afstandelijk en vreemd. Hij had nooit gedacht dat deze gezichten nog eens op straat te zien zouden zijn: de gezichten van vrouwen met bloemen in de ene hand en het overwinningsteken in de andere, of natuurlijk hun haar als vaandel, wapperend in de wind van de vrijheid. De waarheid was dat de anjers die in de geweerlopen van de foto's uit 1979 waren geplaatst, verwelkten en verwelkten. Die geweren en kogels wachten echter altijd om weer in de lichaamsaarde te ontkiemen. In dat jaar riepen de mensen deze slogan naar het leger: “Vraag het maar aan het Iraanse leger: waren kogels het juiste antwoord op FLOWer?” Deze vraag kon jaren nadat David Burnett de foto van de Revolutie van 1979 maakte opnieuw worden gehoord: door het geschreeuw uit de kelen van vrouwen, die deze keer de bloemen niet in de lopen van geweren plaatsten, maar eerder de holte bedekten waar hun ogen zaten ooit, maar waren nu door kogels neergeschoten. Burnetts boek is getiteld: 44 Days, Iran and the Remaking of the World. 44 jaar na die 44 dagen, opnieuw in Iran, is er opnieuw een wereld aan het hervormen...