De portretten in deze tentoonstelling hebben op het eerste gezicht niets met elkaar gemeen. Van een model genaamd Birk op weg naar roem tot Randy, een puberjongen die opgroeit in Ely, Nevada.
Er zijn portretten van jonge mensen en van mensen op leeftijd, van kapotte winkelwagens en van in de lucht gestoken doorleefde handen. Mooi en lelijk. Maar bestaat dat eigenlijk wel, lelijk? Niet in de foto’s van Robin de Puy. Zij vindt schoonheid in wat anderen als onooglijk bestempelen.
Onverwachte, ontroerende schoonheid is wat de foto’s in de tentoonstelling LOVE ME verbindt. En in elk beeld is De Puy zelf een beetje aanwezig. Als fotografe bepaalt zij wie meedoet in haar fotografische wereld, zij is de regisseur. En in haar wereld heeft iedereen een heel specifieke schoonheid.
De Puy selecteert haar modellen aan de hand van een heel persoonlijk criterium: er moet een gevoel van herkenning zijn tussen haar en de geportretteerde. Het zijn geen gekkies, zoals ze zelf zegt; ze zoekt niet naar de sensatie van het afwijkende, zoals haar beroemde voorganger Diane Arbus deed. De Puy zoekt naar een mentale of fysieke schoonheid met een rafelrandje. De kwetsbaarheid van de eenling die soms net buiten de maatschappij valt.. Of de afwijkende schoonheid van mensen met een beperking of – soms letterlijke – littekens van het leven. Robin de Puy zoekt naar waar pijn tot schoonheid wordt.
Consequent gaat ze de confrontatie aan met ons vooropgezette idee van wie erbij hoort en wie niet, wie voldoet aan de maatschappelijke norm en het heersende ideaalbeeld. En niet in de laatste plaats gaat ze de confrontatie aan met zichzelf. De Puy herkent zichzelf in de mensen die ze portretteert. De kwetsbaarheid die je voelt als puber, wanneer je onzeker bent en angstig en je afvraagt of anderen je wel toelaten en accepteren. De angst die het leven soms oproept, het verlangen om gezien en geliefd te worden.
De zoektocht naar geborgenheid zit soms letterlijk in de foto’s. De fotografe kruipt zelf weg bij kunstenares Marina Abramović. Of, omgekeerd, neemt een jong naakt meisje beschermend in haar jas, onderwijl zelf strak in de lens kijkend. Ze toont de kwetsbaarheid van anderen maar geeft ook zichzelf bloot, soms letterlijk in de zelfportretten.
LOVE ME is een romantische tentoonstelling. De romantiek zit in de vaak nostalgische landschappen en in de subtiele beeldtaal in zwart-wit, met alle grijstinten ertussen. Want de wereld van Robin de Puy is niet zwart-wit, maar laat alle schakeringen zien.