Het oeuvre van Dirk Slootmaekers is van begin af aan verweven met het standpunt, het kan ook nog anders.
Het uitgangspunt in Slootmaekers’ werk zijn de onnauwkeurigheden in ons denken te onthullen en dat wat ís niet belangrijker te vinden dan wat niet is. Vanuit zijn analytische methodiek als biochemicus, die hij dan ook toepast in zijn kunstenaarsschap ten opzichte van objecten en woorden, ontstonden kunstwerken en installaties, bevrijdt van hun dagelijkse toepassing en collectief systeem. Heel vaak ontdaan van hun esthetiek en
waarde, maar gereduceerd tot hun werkelijke zijn, humor en ironie zijn hierbij nooit ver weg. Met vragen zoals “Is een emmer te herleiden tot een groter volume” of “Kan een object opnieuw opgebouwd worden met de onderdelen van dit object zelf” is deze zienswijze cruciaal voor de
verdere evolutie van het werk van Slootmaekers.
Objecten, teksten en woorden krijgen een narratieve context door zijn ingreep of samenstelling. Het onderzoek naar het mogelijke en de verandering die dit teweegbrengt naar de kijker. Het ontgrenzen van structuren en de zoektocht naar de authenticiteit van het object en/of samenstelling ten opzichte van het patroon van handelen.
De objecten die we dagelijks gebruiken of vertrouwd ervaren in zijn toepassing, hebben allen hun identiteit verloren. Het is deze verloren eigenheid, die Slootmaekers teruggeeft aan de objecten
of installaties, met een ludieke of maatschappelijke kritische noot.
Het is als het ware deze objecten voor zichzelf te laten opkomen, ze de mogelijkheid geven hun eigen verhaal te laten vertellen.
Beschouw de set up als een openbaring van de tegenstrijdigheden in onze regelsystemen, de realiteit lijkt op deze manier interessanter, grappiger en werkelijker te zijn dan men in eerste aanblik ervaart.
Weg van de verstarring, op zoek naar de mogelijkheidszin.