Stigter Van Doesburg luidt de lente in met ‘Leaf Plural’, een tentoonstelling met werk van Elspeth Diederix, Lex ter Braak en Marjolein Rothman. Alle drie verhouden zij zich tot de natuur, maar in heel verschillende vorm. Is het tegenwoordig een hot item om je als kunstenaar te bezinnen op alles wat groeit en bloeit of meer nog op alles wat dat in gevaar brengt, dan zou je kunnen zeggen dat deze kunstenaars een vorm van stil verzet in hun werk dragen. De vanzelfsprekendheid van wat wij als natuur zien, wordt bij ‘Leaf Plural’ ontdaan van haar wat naïeve glans. Kan je nog in alle onschuld naar een bloem kijken, terwijl je weet hoe hard deze moet vechten voor haar overlevering?
Lex ter Braak maakt grote werken van verschillende lagen papier en karton, soms weggescheurd aan de randen, bedekt met draadjes, felle kleurspetters -rood, geel, blauw , gedempt door de zachtheid van Japans papier, een lege plek of de sporen van een zeefdruk. Een kakafonie van kleur, vorm en beweging als een feest dat op het punt staat uit de hand te lopen. In al hun vrolijkheid, ligt de destructie op de loer.
De schilderingen op aluminium van Marjolein Rothman zijn meer verstild. In een contrasterende kleur nemen de verfstreken het op tegen de achtergrond. Dit positief/negatief maakt de niet beschilderde delen van even groot belang als de streken zelf.
Door de uitgebleekte kleuren lijkt het alsof de tijd al in de schilderijen is gaan zitten. Als een ontdekking op een zolder, terwijl de werken net gemaakt zijn. Zowel op groot als op klein formaat weet Rothman door de trefzekerheid van kleur en vorm haar werk spannend te houden, nog versterkt door de lichte hint naar boom en blad.
Voor Elspeth Diederix is de natuur bekend terrein. Naast haar analoge foto’s van bloemen en planten, is zij zich de laatste jaren steeds meer bezig gaan houden met echte natuur. Zij heeft haar eigen, voor publiek toegankelijk tuin in het Erasmuspark, en deed soms blijvende interventies in verschillende museumtuinen. Bij ‘Leaf Plural’ heeft zij zich laten inspireren door de Oost Indische kers. Deze eenjarige, de lievelingsbloem van velen, toont zich met vergrijst blad, maar ook als levensgrote mobiel. Het sterk uitvergrote blad beweegt zachtjes in de lucht, in evenwicht gehouden door twee kleinere exemplaren. Ze nam een constructie van Calder als uitgangspunt en laat de hare zweven met een lichte vorm van ironie.
Bij ‘Leaf Plural’ verhouden de kunstenaars zich tot elkaar zoals bloemen en planten dat kunnen doen. Juist niet voor de hand liggende combinaties geven een extra zetje om ze afzonderlijk en in samenhang te ervaren. Zolang de een de ander niet verdringt.