De praktijk van Raquel van Haver wordt verlevendigd door gedurfde en energieke muurschilderingen van het alledaagse leven. Door kleine vensters te openen voor scènes van frivoliteit en familie, verzet Van Haver zich tegen het idee van voyeurisme en stelt hij authentieke toegang tot andere werelden en ruimtes samen. In deze slecht verlichte deuropeningen en overvolle kamers realiseert van Haver nieuwe en opwindende verbindingen en dialogen, waardoor er een glimp van herkenning ontstaat in haar viscerale en emotionele uitingen.
Haar kunst portretteert openhartig haar intieme kring op hun meest eerlijke, vertrouwde gezichten die verschijnen in het comfort van hun eigen huis, lokale trefpunten en geliefde plekken. In hun persoonlijke verankering aan plaats en tijd verdiepen de schilderijen van Van Haver zich in een verkenning van wereldwijde connectiviteit, waar migratie, culturele geschiedenis en de rituele kwaliteit van het dagelijks leven de eenheid van het menselijk bestaan ondersteunen.
Door voornamelijk op jute te werken en olieverf te combineren met teer, krijt, hars, haar, papier, as en zelfs telefoons, kroonkurken en kralen om zwaar gestructureerde composities te inspireren, verkent Van Haver's werk identiteit, spiritualiteit en transnationaliteit van stedenbouw. Ontleend aan talloze persoonlijke ontmoetingen binnen de diasporagemeenschap, worden niet-traditionele materialen weer een ander middel om een verhaal te vertellen en een gevoel van plaats en geschiedenis over te brengen.
Wat ze haar 'luide schilderijen' noemt, die vaak monumentaal van omvang zijn, inspireren intens meeslepende ervaringen die blijven onderhandelen over het postkoloniale discours rond vervreemding en acceptatie.
Haar nieuwste serie is een onderzoek naar haar eigen erfgoed, kijkend naar de politieke gevolgen die zich op het snijvlak van gender en nationaliteit bevinden.
Geschreven door Lauren Gee
Foto door Niké Dolman