Er is een zekere mate van stilte in de grootschalige foto's van zilvergelatine van Awoiska van der Molen. De stilte van een afbeelding die in staat is om aan de voortdurende snelle beeldenstroom van dit tijdperk te ontsnappen, staat stil. Zonder enige verwijzing naar een specifieke tijd en locatie bereiken de landschappen van Van der Molen een niveau van abstractie dat verder gaat dan het gefotografeerde onderwerp: het zoekt naar de "ongerepte kern" van de dingen, zoals de kunstenaar zelf zegt.
Door analoog te fotograferen, ervaart en onderzoekt Van der Molen haar omgeving op een diep intieme manier. Getoond in belangrijke internationale instellingen en bekend om haar publicaties, bevat haar presentatie een selectie landschappen naast haar eerste film. Deze nieuwste productie moet worden beschouwd als een 'bewegend beeld', waarbij de dunne bries die door de bladeren gaat, de rust die haar fotografie impliceert onthult.