Het geheel en zijn delen; de fragmenten en hun vermeende banden. Het is een motief dat zich in het hele oeuvre van Marilou van Lierop voortzet en in veel van haar werken terugkomt. Ze doet een beroep op onze hardnekkige neiging om coherente verhalen te genereren uit onafhankelijke stukjes, te midden van de onontkoombare chaos. Een chaos die ze in feite niet zozeer oproept, maar toch moedig aanspreekt, als de toestand waarin we ons bevinden, de eeuwige toestand van wat ons omringt.
Vaak is de drager van haar werk niet neutraal. Zo is het centrale werk van de solotentoonstelling van Marilou van Lierop een beschilderde “water walking ball”. Bovenop het beeld van de Disney speelbal “Frozen” zien we voorstellingen van onder andere een grote groep opblaasbare sexpoppen. In een tafereel verwijzend naar middeleeuwse voorstellingen van de hel. En dit in contrast met de lichte, transparante, “inflatables”. Die altijd de verwijzing naar een kunstmatige, vrolijke en oppervlakkige wereld in zich dragen.
Dit werk portretteert de ingenieuze creatieve kracht van chaos als een deels onbeheersbare aangelegenheid, een beklemmende en toch zuurstof leverende gebeurtenis. Als een dynamische en soms ook vernietigende kracht die zich vastklampt aan elke creatieve daad.
Het is de voortzetting van een reeks werken op óók niet-neutrale dragers: een reeks geschilderd op klimwand elementen. Ze verwijzen naar de indoor klimmuren; een artificiële reconstructie van bergwanden. De fictieve panorama’s worden beschilderd met een scala aan diffuse beelden: met vluchtige topografieën die, zonder personages, hun eigen protagonisten worden. Als telkens opnieuw verlaten plaatsen die doen denken aan de mogelijke reeksen van menselijke activiteiten die daar kunnen hebben plaatsgevonden.
Modellen van tegengestelde werelden dringen zich op en geven een gevoel van orde; van “zware” altijd terugkerende werelden, tegenover persoonlijke “lichte” werelden, waar ons individuele leven zich zou afspelen.
Haar schilderijen, tekeningen en video’s vertrekken vanuit deze parallelle, artificiële en conflicterende werelden. Ze worden samengebracht tot één. Vaak zien we bijna fictieve landschappen, schilderkundige voorstellingen, waarin de natuurwetten worden verkend. En hoe deze kunnen interageren met andere natuurlijke, sociale en existentiële verschijnselen. Schijnrealiteiten, rituelen, symbolen. Het toe-eigenen van de omringende chaos. Marilou van Lierop schildert heimelijke landschappen, inkijkjes die de complexe, (an)organische structuren en verborgen patronen in de 'natuur' verbeelden. Haar schilderijen geven op suggestieve wijze een beeld van de wilde natuur van de mensheid, van haar manier van zijn en overleven. Mensen beginnen niet met het spontaan creëren van een ordelijke of ethisch verantwoorde samenleving, maar leven in een gevaarlijke en chaotisch georganiseerde omgeving die hen soms zelfs vernietigt.
Marilou van Lierop schildert een ongrijpbare, bevreemdende, licht surrealistische wereld. Herkenbaar en te-gelijk onpeilbaar. Al schilderend verkent ze sociale en existentiële fenomenen. Ze schildert de chaos en de hulpeloze manieren van de mens om er greep op te krijgen. Ons oog schuift heen en weer en vindt nergens rust. Van Lierop leidt onze blik niet. Ze dwingt niet. Er is geen centrum, geen focus, alleen rustige chaos.
“There is this chaos we live in. A non-chaos, perhaps. Or still a chaos but only because we decided to name it as such. For it is man's privilege to consider an everything: to contemplate a totality in which the incomprehensible web of variable correlations makes sense. And so, every day, we re-stretch Ariadne's thread and connect the singular elements, patrol-ling the structures that guide us, arming ourselves for the whole of existence that frightened Kierkegaard just as much”.