Vervaging, melancholie, nostalgie, fragiliteit of donkerte, maar dan zonder al te veel tristesse? Dualiteit is misschien wel het sleutelwoord in dit nog jonge oeuvre. Motmans balanceert dan ook tussen figuratie en abstractie, tussen complexiteit en - bedrieglijke - eenvoud. In al zijn kwetsbaarheid lijkt dit werk zich zowel aan de romantiek als het minimalisme te voeden. Het getuigt zowel van een grote tederheid - en van sensualiteit - als van een beduchtheid. Van een lichte vrees mogelijk iets te verliezen.
Deze alumnus van de Antwerpse modeacademie, fulltime modeontwerper en kunstenaar plaatst zijn identiteit, zijn persoonlijkheid, zijn ervaringen en zijn wensdromen voorop in zijn collages. Ondanks die hoogst persoonlijke positionering appelleert dit intieme werk aan universele waarden en gevoelens. Landschappen en mannelijke figuren zijn weerkerende actoren. Niet ongewoon, want Motmans vond naar eigen zeggen in zijn kinder- en jeugdjaren veiligheid en geborgenheid in de natuur. Hij worstelde wat met zijn seksualiteit, en afzondering en het dagdromen stonden hem toe te ontsnappen van de werkelijkheid.
Uit dit oeuvre spreekt een fascinatie met de tijd. Motmans' foto's drukken een verlangen naar een andere wereld uit. Naar iets wat vertrouwd, ja, zelfs nostalgisch aanvoelt. Tegelijkertijd lijken zijn foto's ook een dreigend futuristisch toekomstbeeld te omhelzen. Alsof Marcel Proust lonkt naar Henry David Thoreau terwijl de jonge Brian Eno goedlachs toekijkt en dit tafereel van zacht ruisende klanken voorziet.
Zijn nieuwe reeks werken maakt vrijelijk gebruik van negatieven van vakantiefoto's, stills uit super 8 films en van dia's uit de collectie van zijn ouders. Motmans' basis stoelt dus op persoonlijke herinneringen, op ervaringen die hij op jonge leeftijd aan den lijve ondervond. Het zijn fragmentarische indrukken van reizen, niet zelden naar het zuiden van Europa. Wellicht roepen ook voor de kijker deze beelden echo's uit het verleden op. Van verkleurde vakantiekiekjes. Van vergeten familiealbums die op heel wat zolders stof liggen te vergaren. Dit effect versterkt Motmans nog door zijn eigen archiefbeelden met snippets van nostalgische ansichtkaarten te combineren.
now it is day, but I am dreaming toont nieuwe surreële landschappen. Qua toonaard en stemming schipperen ze tussen wazige droombeelden en koortsachtige hallucinaties. De kunstenaar speelt herhaaldelijk met de horizon. Hij keert die bijvoorbeeld om. Daartoe scheurt Motmans bewust ietwat morsig zijn fotobladen, of - precies daartegenover - tekent of knipt hij ze af: een strakke lijn. Hij laat zijn beelden verkleuren en overgaan in pasteltinten. En zo versmelten bergen met de oceaan, wouden met ijsschotsen. Zo vloeit het sierlijke lichaam over in het robuuste doch evenzeer kwetsbare landschap. Deze reeks van beelden mijmert. Ze is nostalgisch én futuristisch. Blij en misschien toch ook wel een beetje triest. Motmans' optimisme lijkt zich graag onder een voile te hullen. Bij hem komt een glimlach niet zonder donker kraagje.
Ive Stevenheydens