Willem Harbers weet de verbeelding tot het uiterste te prikkelen door ons sculpturen voor te schotelen die de vreemdste producten schijnen te kunnen maken. Metalen vormen, marmeren of hardstenen onderdelen, de suggestie van beweging en verborgen machinerieën. En niet alleen de beelden suggereren curieuze productieprocessen, ook de namen van zijn beelden, zoals „Labofähig” en „Gascibateur” laten ons denken aan werkelijk bestaande apparaten. Maar het gaat Willem Harbers niet om het nut van apparaten. We worden getriggerd door de schoonheid van de machines en de nog niet-ontdekte mogelijkheden, de plaats die ze innemen in onze dagelijkse wereld en misschien wel nieuwe toepassingen.
De foto’s van Christophoros Doulgeris hebben een zelfde soort relatie met machines. Vaak treffen we machines aan die uitgewerkt zijn, maar in het verleden wel degelijk hun nut hebben bewezen. Nu staan ze te verstoffen en geeft alleen schoonheid hen nog bestaansrecht. Maar hoelang zal onze efficiënte wereld ze nog intact laten nu ze nutteloos mooi staan te zijn? En is schoonheid alleen niet genoeg? Willem Harbers en Christophoros Doulgeris laten ons nadenken over de plaats van kunst in onze maatschappij.