Waar Gilbert Swimberghes werk aanvankelijk te plaatsen is binnen het expressionisme geïnspireerd door Permeke, leunen zijn schilderijen vanaf 1956 steeds meer naar het abstracte toe en al vlug werkt hij binnen een totaal non-figuratieve stijl.
Vanaf de jaren 1960 nemen meditaties omtrent kleur, verhouding en compositie een belangrijke plaats in binnen zijn oeuvre. In die periode wordt telkens een bepaalde kleur geselecteerd en volledig uitgepuurd, waarbij alle varianten ervan uitgeprobeerd worden. Na kort geëxperimenteerd te hebben met roze, geel en groen en voor een langere periode met wit, triomfeert vanaf de jaren 1990 de kleur blauw in Swimberghes werk, in al zijn gedaanten en metamorfoses. Verder kiest hij ook de driehoekige vorm als rode draad doorheen zijn oeuvre. De raaklijnen met de fundamentele schilderkunst, waarbij men basisbeginselen als lijn, kleur en textuur diepgaand onderzoekt en uitput, zijn erg evident.
Swimberghe richt in 1957, samen met onder andere kunstcriticus Jaak Fontier, de Brugse “Raaklijn”-groep op, een vereniging van gelijkgestemde artiesten die pionierswerk verrichten voor de ondersteuning van de avant-garde kunst. Daarnaast sluit hij zich ook aan bij de Parijse “Groupe Mesure” en de “Gruppe INT 75” uit de Duitse stad Hagen.
Tal van Belgische musea hebben werken van Swimberghe in hun collectie, maar ook in buitenlandse collecties zijn er werken van Swimberghe terug te vinden. Zo zijn er werken ondergebracht in onder andere New York, Leverkusen, Milaan, Rio de Janeiro en nu ook bij Callewaert Vanlangendonck te Antwerpen.