Hoe het verhaal van een jeugd overgeromantiseerd werd bij het opgroeien. Hoe andere dingen duistere sporen hebben achtergelaten.
Een karikatuur van het eigen leven. Een ode aan het verhaald. Hoe bij het ouder worden de lijn tussen fictie en non fictie dunner wordt.
Wat is waarheid? En wat werd een interpretatie van wat er in werkelijkheid gebeurde?
Oona Bovri speelt met het geheugen, keert terug naar het kind. Het kind dat in ieder volwassenen nog leeft.
Dit in zijn geheel vormt een surrealistische biografie van zichzelf met als basis en vertrekpunt herinneringen uit haar eigen leven.