De titel van de tentoonstelling, 'You came, you saw, you continued scrolling' doet denken aan Plutarchus’ Julius Caesar, en zijn de iconische uitdrukking 'Veni, vidi, vici’ (‘Ik kwam, ik zag, ik overwon’) circa (47 v.Chr.). Tegenwoordig voelen de meesten van ons zich steeds minder de overwinnaars en meer de overwonnenen. Elke dag lijken we dieper verstrikt te raken in het web van het digitale bestaan. Vervoort’s schilderijen bieden geen remedie, maar reflecteren op deze gedachtegang. Sterk beïnvloed door het digitale deel van ons bestaan verkent Vervoort de grenzen tussen het digitale en het analoge. Zijn schilderijen nemen consequent oude tegenstellingen over - analoog/digitaal, expressief/rationeel - en vervagen hiervan de grenzen, waarbij ze de positie van het schilderij zelf bevragen.
Sinds het begin van hun bestaan hebben mensen sporen achtergelaten in verschillende vormen en formaten - grotschilderingen, rots cupules, hiërogliefen etc. Vervoorts werk komt voort uit deze universele menselijke drang naar markering en bevraagt deze in een wereld die elke dag steeds digitaler wordt. In zijn schilderijen streeft hij naar een ‘digitaal effect’, waarbij hij soms refereert naar zijn werk als ‘expressieve grotschilderingen’. Net zoals bij hiërogliefen neemt Vervoort verborgen boodschappen op in zijn schilderijen; symbolen zoals piramides, wiskundige kubussen, woorden en vormen die ze op een bijna kinderlijk getekende manier nabootsen, creëren een speelse doch hyper dimensionale uitstraling in zijn werk.
Daarvoor is de techniek van Vervoort essentieel. Een werk begint meestal in virtual reality, met een driedimensionale ‘tekening of schilderij’ dat als een soort eerste basislaag voor het schilderij dient. Deze tekening wordt uitgevoerd in een geheel spontaan en expressief proces, met weinig tot geen vooruitgedachte planning. Het contrasteert enorm met de tweede fase, waar een combinatie van analoge en digitale bewerkingen zorgvuldig op het ontwerp wordt toegepast. Het geheel wordt vervolgens via airbrush op canvas overgebracht, waardoor een soort post-digitale trompe l'oeil ontstaat. Het gebruik van onscherpe achtergronden en uniforme verlichting maakt het effect compleet en transformeert het canvas bijna tot een soort scherm.
Maar ondanks al zijn ludieke speelsheid, wordt Vervoorts werk ook gekenmerkt door meer existentiële vraagstukken, zoals de oorspronkelijke menselijke drang om onze omgeving te markeren. De angstige gedachte dat alle menselijke activiteit zichzelf zal verdringen in simulaties; dat het theater van het leven - met de bijbehorende tragedies, wonderen en turbulente menselijke emoties - zal worden gedegradeerd tot een livestream, waarbij we vanaf een onbekende locatie in de ruimte kijken, vastgelijmd aan een scherm, is er een die niet meer lijkt te verdwijnen. Wat gebeurt er met ons, een soort die millennia lang over deze aarde zwierf, wanneer ons hele psychische en emotionele leven wordt gecondenseerd tot een simulatie? Wie kan de langetermijneffecten van deze plotselinge, schokkende duik voorspellen?
Tekst door Ezra Babski