Met trots presenteert Galerie Bart Two Parts Impossible, One Part May Be, een tentoonstelling waarin ideeën van lang vergeten utopieën, toekomstige dystopieën en alternatieve werkelijkheden onderzocht worden. De exposerende kunstenaars Choki Lindberg, Jeroen Cremers en Toni van Tiel opereren ieder op de grenzen van het onmogelijke en van wat zou kunnen zijn.
Choki Lindberg (geb. 1979, DK) heeft een fascinatie voor leegstaande huizen en de schoonheid van het verval. Voor deze tentoonstelling heeft ze de eerste vijf foto’s van haar nieuwe serie 10 HOUSES voltooid. Geïnspireerd door de verspreiding van COVID-19 onder bevolkingen, richt ze zich in deze serie op huizen in de grootste steden ter wereld. Ze loopt met Google Earth door Tokio, Mexico-Stad of Caïro en houdt stil bij panden die de tand des tijds hebben doorstaan of er verlaten uitzien. Choki herbouwt ze op miniatuurformaat en ze fotografeert ze zonder context. Het resultaat is een poëtische ode aan de mensheid, maar ook een aanklacht tegen in het verleden gemaakte keuzes.
Toni van Tiel (geb. 1979, NL) is een beeldhouwer en architect op papier. Net als Choki gaat zijn interesse uit naar mensgemaakte constructies. In zijn gouaches schept hij monumenten, fonteinen en rotondes: sculpturen in fictieve publieke ruimtes. Ze bestaan enkel op papier, de fantasie van de kijker doet de rest. De ideeën voor zijn tekeningen komen intuïtief en humor speelt een grote rol in zijn werk. Je ziet een reusachtige sculptuur in een voorstelling van Toni en stelt je voor hoe kleine voorbijgangers ernaar zouden staren. Tot je je realiseert dat deze voorbijgangers nooit aanwezig zijn in de werken. De monumenten zijn verlaten. Voor wie werden ze opgetrokken?
Jeroen Cremers (geb. 1972, NL) wordt eveneens geïntrigeerd door sculpturale en architecturale overblijfselen, van vreemde culturen zoals het oude Egypte of van gefantaseerde sciencefictionsamenlevingen. In zijn meest recente werk drukt hij dit uit in keramieken schepsels die met aliens gekruist lijken. In plaats van hoofden dragen ze expressieve geometrische vormen op hun schouders. Dit geeft ze een gehavend uiterlijk, alsof ze eens oud en verwoest waren en weer opgelapt zijn.
Nu kijkt Jeroen met andere ogen naar deze denkbeeldige vergankelijkheid: COVID-19 heeft alles op zijn kop gezet. Hij voelt zich ineens als een profeet van de toekomst: waar hij bang voor was – een wereldwijde ramp – is werkelijkheid geworden. Het werken met keramiek betekent het werken met een mate van onzekerheid. Het complimenteert het nu zo actuele thema van zijn sculpturen naadloos.
De titel Two Parts Impossible, One Part May Be leest haast als de aanzet van een recept. Of zou het denkproces van de deelnemende kunstenaars zo beginnen? Door hun ideeën te vermengen in een tentoonstelling wordt de bezoeker uitgenodigd rond te lopen als een archeoloog en de geheimen van de gouaches, foto’s en objecten op te graven.