De schilderijen in de expositie Resending Voice van Bas Wiegmink (1977) en Casper Verborg (1981) zijn totaal anders van karakter, terwijl ze ook elkaar aanvullen.
Casper Verborg schildert met grote gebaren en felle kleuren taferelen waarin bekende figuren, dan wel onbekende personages, uit de achtergrond opdoemen. Hij toont de wereld als het theater van innerlijke roerselen zonder expliciet in te zoomen naar wat feitelijk gebeurd is. Zijn personages hinten op menselijk drama of gewoon dagelijkse zaken. Er zijn referenties naar schilders uit de Romantiek maar ook naar meer hedendaagse abstractie.
Daartegenover overheerst in de werken van Wiegmink een weelderige flora met een vooral indirecte aanwezigheid van de mens. Strakke gebouwen in zijn schilderijen verwijzen naar de modern-brutalisme architectuur, die hem aanzet tot onderzoek naar de relatie mens-natuur. Levensenergie doet hier desolate ruimtes overwoekeren. Er is een optimistische kijk op de wereld te ontdekken in de minutieuze veelkleurigheid van de doeken.
Elk van deze schilders pur sang vertelt zo vanuit eigen perspectief. Wel met steeds de mens als protagonist in zijn wereld als plaats delict. De mens vermag iets groots verrichten maar kan het daarentegen ook vernietigen. Het zijn complexe verhoudingen tussen de mens en zijn omgeving: natuur en architectuur, gemeenschapszin en individuele gesteldheid. In de expositie Resending Voice worden de verhalen opnieuw verteld voor frisse reflecties op en betekenis van onze kostbare wereld.