Bilderbaumbuch is een ode aan de onnoemelijke veelzijdigheid van de boom. De boom die het loodje moet leggen en tot stronk wordt gereduceerd als zijn gebruikstijd erop zit. Lex ter Braak volgt de bewegingen van de boom in zijn tekeningen, foto’s en schilderijen. Hij verwijst naar dichters die schreven dat bladeren zich de hemel herinneren, dat een kruin overstroomt van klanken en dat de boom een grootser leven omvat van boven- en onderwereld. De boom is voor hem een bron van taal, van tekens die gelezen en gehoord kunnen worden, van cultuurhistorische referenties. Hij is een voorbeeld van symbiotisch en solitair leven tegelijk - en ondanks zijn kracht van precariteit.
In de roman Levensvormen die begin september bij Van Oorschot verschijnt, gaat Ter Braak hier dieper op in en is de boom de graadmeter van Audens dichtregel: A culture is no better than its woods.
Een citaat uit Levensvormen: ‘Is het denkbaar dat wij in nieuwe taal en nieuwe beelden kunnen terugvinden wat wij verloren hebben en dat wij er een bevrijdende werkelijkheid mee kunnen creëren? Kunnen wij de natuur van onze vervalsende clichés bevrijden, haar loshakken uit de gefossiliseerde taal die haar verstikt, losweken van de plakplaatjes die haar tot een beduimeld album hebben verstijfd?'
Bilderbaumbuch is een langlopend project dat naast de solo bij dudokdegroot onder andere wordt voortgezet in de Oranjerie van het Amstelpark (in samenwerking met Zone2Source) en een kunstenaarsboek te verschijnen begin 2022.