Door drs. Marike van der Knaap
[...Pascal Bastiaenen is een schilder die vanuit grote maatschappelijke betrokkenheid zijn commentaar luid en duidelijk zichtbaar maakt. De tragiek van mensen op de vlucht, hun wanhopige maar ook heroïsche pogingen om te ontsnappen aan de gruwelen van oorlog, onrecht en geweld vormen de onderwerpen voor zijn grote expressionistisch geschilderde doeken. De gepassioneerdheid in zijn schilderstreken, zijn gesture, valt als een tautologie samen met zijn engagement. Het pasteuze verfgebruik lijkt ons het schilderij in te willen trekken alsof wij als het ware fysiek het onderwerp moeten ondergaan. Daarnaast roept zijn prominent gebruik van het clair-obscur een beklemmende duisternis op alsof dat wat getoond wordt het daglicht niet mag aanschouwen.
Maar hoe persoonlijk en direct Bastiaenens werkwijze zich ook aan ons opdringt, wij kunnen bij nadere beschouwing zien dat deze schilder tegelijkertijd voor een universele taal kiest. Zowel in zijn beeldende technieken als in zijn onderwerpen.
De overwegend grove verfstreken, het contrasterende kleurgebruik en de opvallende licht-donkercontrasten, plaatsen hem in een lange traditie van schilders. Al in het werk van 16de en 17de eeuwse meesters als Tintoretto, El Greco en Rembrandt zien we deze schijnbaar snelle en onmiddellijke schilderwijze; kunstenaars die in deze zin expressionisten avant la lettre zijn. En in de 19de eeuw zijn het Géricault en Delacroix die met een dynamische schilderstijl hun emotionaliteit en maatschappelijke betrokkenheid tonen.
Met het gebruik van scherpe licht-donker tegenstellingen kiest de schilder wederom een betrachte werkwijze om de dramatiek van het onderwerp extra weerslag te geven; de indringende schilderijen van Caravaggio kunnen in herinnering worden gebracht. In de 19de eeuwse Romantiek is dit beeldmiddel leidend in de doeken van kunstenaars als Francisco Goya en Caspar David Friedrich als versterking van de boodschap van het werk...]