Bildhalle Amsterdam heeft het genoegen de eerste Nederlandse solotentoonstelling te presenteren van Ilona Langbroek (*1970). Langbroek is een Nederlandse fotografe die in 2019 cum laude afstudeerde aan de Fotoacademie in Amsterdam met haar serie “Silent Loss”.
De serie “Silent Loss” is een persoonlijke serie die gebaseerd is op haar familiegeschiedenis in Nederlands-Indië. Nederland kent een lange geschiedenis met de voormalige kolonie, wat vele sporen heeft nagelaten die herinneren aan het complexe koloniale verleden. Langbroeks werk gaat over de verloren identiteit van het grote aantal mensen dat gedwongen werd hun land te verlaten na het ontstaan van Indonesië en hun onderdrukte maar nog altijd levende emoties.
Langbroek nodigt de kijker uit om naar dit verleden te kijken via een metaforische representatie van herinneringen en fantasieën in poëtische beelden. Ze verbeeldt een emotie voor een ver gelegen, haast magisch land en een ver-vlogen bestaan. Er is daarbij een scherp contrast: aan de ene kant een land vol warmte, verleiding en schoonheid, maar ook geweld, onderdrukking en oorlog.
Haar kunst gaat niet alleen over esthetiek, maar boort diepere betekenislagen aan achter het beeld, het verhaal en de emoties die het bevat. Vanuit dat oogpunt werkt Langbroek puur intuïtief, gebaseerd op de herinneringen aan haar grootmoeder: hoe ze eruitzag, haar accent en stemgeluid. Verder is onderzoek een belangrijke inspiratiebron. Door Indonesische literatuur te lezen, eerste generatie migranten te interviewen en nauwkeurig oude fotoalbums te bestuderen komt Langbroek dichter bij het leven van haar grootouders in Nederlands-Indië. Verder zijn haar concepten verfijnd en gedetailleerd in haar zoektocht naar de juiste voorwerpen, modellen, locaties en kleding, wat gedeeltelijk authentiek is maar ook specifiek handgemaakt gebaseerd op haar eigen ideeën en ontwerpen.
In haar huidige werk heeft ze daarom gekozen voor de expressie van een sfeer van nostalgie en verdriet, maar ook van poëzie en schoonheid. Er is een helder contrast tussen licht en donker, waarmee ze een schemerzone creëert als metafoor voor het verdwijnende verleden. Hiervoor maakt ze gebruik van clair-obscur maar ook van het zachte licht zoals zeventiende-eeuwse meesters dat gebruikten, waaronder Vermeer, Rembrandt en Caravaggio.