In de expositie ‘Tantalizing Absence’ worden video’s, foto’s en schilderijen getoond van Lon Godin en sculpturen van Helen Vergouwen.
Helen Vergouwen houdt zich bezig met abstract geometrisch werk. Daar ligt haar fascinatie. Haar werk begint met een observatie, krabbel, lijn, vorm, restvorm, tussenvorm. Alles om haar heen kan tot inspiratie dienen. Het doel is altijd om tot een absoluut abstract resultaat te komen, om werken te maken die niet alleen de beschouwer maar ook haarzelf verwonderen. Vergouwen werkt heel instinctief. Met haar vormentaal en uitgangspunten probeert ze tot nieuwe onbekende werken te komen. Dat begint met gemaakte lijntekeningen die langzaam maar zeker veranderen tot een nieuw patroon, nieuwe schetsen die zij opnieuw uitwerkt om zo tot een juiste vorm, lijn, opening te komen. De ruimte tussen de lijnen, tussen de vormen maar soms ook de ruimte tussen de werken onderling zijn een belangrijk onderdeel van het werk. Een opening geeft toegang tot een volgende ruimte. De huid van het werk, de taal van de huid, de emotie van die huid speelt een belangrijke rol. Wat zij toont is ‘kracht en emotie’ door de ‘eenvoud van vormen, lijnen en huid’. Curator Masha van Vliet die de tentoonstelling samenstelde die nu in 2021 te zien is in Stedelijk Museum Breda haalt Piet Augustijn aan die over het werk van Vergouwen zegt: ‘De vorm is vooral de drager van haar emoties’. Prachtig: ‘vormen als abstracties van emoties’! Helen zelf vat het samen als: ‘Uiteindelijk is het wat het is!’
Lon Godin maakt schilderijen, video's en foto's. Uit haar kunst spreekt een fascinatie voor beweging, verandering en daarmee tijd. Haar beelden lijken niet op te houden bij de randen van het doek, maar zich in alle richtingen voort te zetten. Kleuren en structuren die in een zinderend ritme pulseren in een eigen universum, niet alleen in de films, maar bijna nog fascinerender in de foto’s en vooral in de schilderijen. "Ieder werk is een uitsnede van een immense denkbeeldige werkelijkheid," zegt Godin. De toeschouwer ervaart die eindeloze continuïteit, waar het Godin om gaat, de constructie van een visuele werkelijkheid, een door haar geschapen 'natuur'. Niet de natuur van aarde, water, lucht, vuur, maar, wat zij noemt, "De natuur als constante dynamische transformatie’. Dynamiek en transformatie op het platte canvas! Schilderen is de basis van haar werk. Godin zegt: ‘Het schilderij geeft de mogelijkheid om me aan de natuurwetten te onttrekken.’ Het vlakke canvas geeft haar die onmetelijke ruimte waarin de tijd stilstaat en toch beweging gesuggereerd wordt. De schilderijen maakt zij haast zonder uitzondering in één ononderbroken sessie, ook al duurt dat 14 uur, of soms langer. Het schilderen begint met een kleine vooropgezette reeks handelingen die al snel uitloopt in een vorm van improvisatie. In dat proces verlegt Godin haar grenzen door toeval en intuïtie toe te laten. Naar aanleiding van de tentoonstelling 'Traces' in Het Stedelijk Museum ’s-Hertogenbosch in 2014 schrijft kunsthistorica Sandra Smets: ‘Zo duwt Godin voorbij het alledaagse en anekdotische naar iets wat fundamenteler is dan de waan van de dag.'