Beeld 1: Anne-Lise Coste, The chance to feel, 2014, airbrush op archief papier, 65 x 50 cm.
Beeld 2: Anne-Lise Coste, Unattached, unconventional wanderer, 2014, airbrush op linnen, 215 x 155 cm.
Ellen de Bruijne PROJECTS presenteert met trots de 6e solo-show van Anne-Lise Coste in onze 10-jarige samenwerking. Te zien zijn schilderijen en werk op papier van de afgelopen 3 jaar, die samenvallen met de verhuizing van Coste's New York-basis naar haar roots in het zuiden van Frankrijk.
'The chance to feel' is de zin die Anne-Lise Coste in 1999 in grafiet op een stuk papier schreef toen ze studeerde aan de Hochschule für Gestaltung und Kunst in Zürich. Terwijl ze haar opslag de laatst opruimde, heeft de kunstenaar het grootste deel van haar werk uit die vroege periode vernietigd, maar deze zin is bewaard gebleven - de essentie die overblijft wanneer je al het andere weggooit: de kans om te voelen.
Als haar recente werk uit New York kan worden gezien als een harde kritiek op de maatschappij en op 'the self', dan is haar laatste werk een meditatie over dezelfde parameters.
Woorden zoals "Fuck" en uitspraken zoals "Merde à police" en idiosyncratische referenties zoals "Sex" verdwijnen langzaam van de oppervlakte. Gevoelige, etherische en soms zelfs botanische gebaren hebben het doek overgenomen. Ook het diepe donkere zwart van haar New Yorkse periode wordt nu vervangen door kleurrijke stillevens, toevallige patronen en kunsthistorische referenties.
Het is illustratief voor haar gemoedstoestand sinds ze terugkeerde naar het Franse platteland in het voorjaar van 2014. Bij nadere beschouwing vindt men bloemen en flessen rondzweven, en woorden zoals "Origin" en "Heritage", en namen van vrouwen die aan hun eigen leven wilden ontsnappen; "Dolly, Lilly, Bovary". Deze recente stukken kunnen in feite als gelukkige vanitasschilderijen worden gezien, zonder ons te waarschuwen voor onze materiële onvolkomenheden, maar als herinneringen om te genieten van onze tijdelijke staat van zijn.
Zich losmakend van de beperkingen van grammatica en regelmatigheid, volgt het werk van Coste geen enkele regels van representatie en toch is er een zekere consistentie in haar manier van werken en kijken naar de wereld om haar heen: in haar puurste vorm is het een boodschap recht vanuit het hart, of ze nu wordt uitgedaagd door een dreigende metropool zoals New York, of dat ze zich laat verwennen door de schoonheid en kalmte van het Franse platteland.
Coste heeft een balans gevonden in zichzelf en is gestopt met het stellen van de vragen "Waarom ben ik hier?" en "Wat ben ik aan het doen?" Na een groot deel van haar volwassenheid een buitenlander te zijn geweest, heeft volwassen worden en terugkeren naar haar roots opnieuw haar "Raison d'être" bevestigd.
- vertaling van tekst door Ksenia Soboleva