Bij een tentoonstelling met meerdere kunstenaars wordt een gemeenschappelijke deler tussen de kunstenaars verwacht. Soms is de rode draad nadrukkelijk zichtbaar zoals bij een thematische tentoonstelling. Dat is hier niet het
geval. Hoewel het allebei schilders zijn, liggen de werken, zeker op het eerste oog, mijlenver uit elkaar.
Toen Ad Reinhardt in de jaren ’60 zijn zwarte doeken schilderde, verklaarde hij het laatst mogelijke schilderij gemaakt te hebben. De schilderkunst was doodverklaard en als een soort messias had hij de kunsten bevrijd van het beschilderde vlak. Kunstenaars hoefden niet meer te schilderen omdat er toch niets meer toe te voegen was aan al die bestaande beelden. Natuurlijk werd het schilderen niet opgegeven door kunstenaars. Sterker nog, juist vanaf nu was het mogelijk om echt te gaan schilderen. Schilderen werd een manier om te onderzoeken wat dat schilderen meer kan betekenen. Niet wat er te zien is, maar hoe het gemaakt wordt, het proces, bepaalt nu de betekenis. Niet langer vanuit een rechtlijnig concept een ultieme uitspraak willen doen, maar het gesprek aangaan met het werk tijdens het maken. Deze tentoonstelling brengt twee kunstenaars samen die elkaar nog niet kenden. Het is een manier om zowel de werken als de kunstenaars met elkaar in dialoog te brengen over wat nu de mogelijkheden zijn van het schilderen: over de gemeenschappelijke deler in hun werk, het proces van schilderen.
Sander Reijgers
(1977) is gefascineerd door het schilderkunstig materiaal en de handeling van het schilderen zelf. Laag voor laag brengt hij de acrylverf aan, zonder een duidelijk vooropgezet plan. Hij voelt zich alleen beperkt door de factor tijd en de vorm die de opgedroogde verf aanneemt. Op organische wijze ontstaan zo composities, die op het eerste gezicht monochroom lijken; ze geven hun veelkleurigheid langzaam prijs door de gaten die de verfroller op het doek heeft achtergelaten. Ook de structuur en de patronen in het doek ontstaan langzaam aan op geheel autonome wijze door de vele repeterende handelingen van Reijgers. Aan het uiteindelijk resultaat is maanden werk vooraf gegaan.
In zijn nieuwste serie werken toont Reijgers schilderijen met nog langere structuren, waarbij de subtiliteit in het oppervlakte cq de huid zitten.
Julius Stibbe
(1995) is een echte schilder. In een totale vrijheid bouwt hij zijn schilderijen op vanuit het proces van het schilderen zelf. Er zijn geen vooraf bedachte schetsen of concepten.
Werkend aan de eerste vorm dient de volgende zich al schilderend aan, de ene kleur vloeit voort uit de andere. In deze vrijheid ontstaan schilderijen vanuit incidenten, verrassingen die zich voordoen en door Julius worden gekoesterd. Schilderkunstige elementen als compositie, ritme en licht worden in dit vrije proces wel degelijk scherp in de gaten gehouden. Kleuren worden uitgebalanceerd en weloverwogen naast elkaar, soms complementair tegenover elkaar gezet. Het oog zoekt houvast in de werken, maar krijgt dat pas als het zich overgeeft aan de constatering dat niets op iets lijkt. Soms ontwaart het brein even een bekend beeld, maar dat kun je niet vasthouden, het moment van herkenning is zo weer voorbij. Daardoor raak je zelfs op het kleinste werk (20 x 30 cm) niet snel uitgekeken, de kracht van het werk zet je er toe het met volle aandacht te bekijken, te onderzoeken. De werken verdienen onze tijd. Met de tijd die we nemen krijgen we inzicht in het proces.
Hoewel de werken veelal een titel hebben, valt die moeilijk te rijmen met het visuele beeld. Misschien speelt een gebeurtenis in zijn leven even een rol, als startpunt, het prille begin van het ontstaan van het werk (komen daar de titels vandaan?).
Al schilderend verdwijnt die aanleiding naar de achtergrond: de zoektocht naar vorm en kleur wist de concrete herinnering.
Julius Stibbe bekommert zich niet over wat wij in zijn werken moeten zien, hij laat ons vrij in onze interpretatie. Hij deelt met ons zijn verwondering over het resultaat van die zoektocht die steeds weer begint met een leeg doek, verf en een paar kwasten en misschien een alledaagse ervaring.