Het is moeilijk om Lacan te lezen. Het is nog moeilijker om het te begrijpen ... zozeer zelfs dat wanneer je Lacan citeert je wordt afgedaan als pretentieus of pedant. Vorig jaar werd Dora García's film The Joycean Society (2013) gepresenteerd bij Ellen de Bruijne PROJECTS. In deze film bespreken een groep oudere heren, sommige vrouwen en twee of drie geïntimideerde jongeren eindeloos de eindeloze betekenismogelijkheden van Finnegans Wake, een boek dat ze al 30 jaar lezen, elke "ronde" van het boek die ze nemen duurt 11 jaar. Het is moeilijk om Finnegans Wake te lezen, het is nog moeilijker om het te begrijpen, zozeer zelfs dat wanneer je Finnegans Wake citeert je wordt afgedaan als pretentieus of pedant. En toch, misschien is begrip niet het juiste woord om te gebruiken bij het beschrijven van wat de ervaring van het lezen van Finnegans Wake en Lacan is.
De huidige tentoonstelling in Ellen de Bruijne PROJECTS reageert op de buitengewone foto's gemaakt door Lacans ontdekking van Joyce. Hij heeft er een seminar aan gewijd, "Joyce and the Sinthome". Daarin kun je zinnen vinden als: “Language moreover eats this Real. I mean that it only allows this Real to be tackled, this genetic Real, to speak like Chomsky, in terms of sign. Or, in other words, of message which starts from the molecular gene by reducing it to what brought fame to Crick and Watson.” “Namely, the fact that language is not in itself a message, but that it is only sustained from the function of what I called the hole in the Real.”
Op pagina 62 van Finnegans Wake lezen we: “(Irish saliva, mawshe dho hole, but would a respectable prominently connected fellow of Iro-European ascendances with welldressed ideas who knew the correct thing such as Mr Shallwesigh or Mr Shallwelaugh expectorate after such a callous fashion, no thank yous! when he had his belcher spuckertuck in his pucket, pthuck?)”
Wat moet dat betekenen? Wat zou dat moeten betekenen, anders dan dat we een zeer opwindend en zeer primitief en zeer futuristisch rijk betreden waar taal niet meer bruikbaar is om nuttige boodschappen over te brengen, maar om zich te gedragen als het monster dat het echte eet? Een rijk waar taal de rede (nuttig maar nep) en waanzin (nutteloos maar waar) bepaalt en subjectiviteit construeert?
Dora García - There is a hole in the real.
Opening: 1 november 2014, 17.00 uur
Tentoonstelling: 1 november - 20 december 2014
Twee werken worden getoond in de galerij:
1- De Sinthome Score (performance, performance publicatie, foto's en installatie): twee personen voeren een duo uit, waarbij een van hen uit een boek leest dat eruitziet als een muziekscore met de naam "The Sinthome Score", en de tweede voert een serie uit van bewegingen, volgens hetzelfde boek, die telkens veranderen wanneer de lezer aan een nieuw hoofdstuk begint. De tekst van het boek is "Joyce and the Sinthome"; de bewegingen worden bepaald door oefentekeningen in het boek, een andere reeks bewegingen voor elk hoofdstuk. In het laatste hoofdstuk van de tekst leest de performer: "Er is iets waarvan men verbaasd is om te zien dat het niet langer van enig nut is voor het lichaam - niet een lichaam, maar het lichaam als zodanig: dat is dans. Dit zou me in staat stellen om de term 'condansation' een beetje anders te schrijven ... "
2- Mad Marginal Charts: MMC zijn tekeningen op verschillende media (bij de galerie, grafiet op behang), afkomstig uit een pool die nu meer dan 300 tekeningen telt, die kosmogonieën vertegenwoordigen die zijn ontwikkeld uit de geschriften van verschillende auteurs: Artaud, Joyce, Robert Walser, Philip K Dick, Hannah Weiner, om er maar een paar te noemen. Deze kosmogonieën zijn er ook op gericht om het onderzoek dat Dora García in 2009 ondernomen heeft onder de naam "Mad Marginal", te duiden en de positie van de buitenstaander als kunstenaar en de kunstenaar als buitenstaander te onderzoeken.
Artikelen over The Sinthome Score: moussemagazine.it
Artikelen over Mad Marginal Charts: artforum.com