Een kolkende, snel pulserende stroom beelden zonder al te veel inhoud passeert talloze ogen. Deze stroom biedt tijdelijk soelaas, of in ieder geval een afleiding, maar wordt weerzinwekkend op het moment dat het geheugen ieder afzonderlijk beeld naar boven rakelt. Kleine maar invloedrijke inprentingen worden in hoog tempo toegevoegd aan de complexe neurale processen die samen als geheugen worden aangeduid. Tezamen scheppen zij een afstotend oppervlak wat wordt ervaren als een homogene massa van virtuele indrukken. Gewichtsloze interpretaties van materie zweven in een virtueel rijk zonder begin of einde. Ze missen iedere zinvolle aanduiding van tijd of plaats. De gedigitaliseerde wereld kan worden gezien als een weinig aantrekkelijke chaos van haast identieke identiteiten die zich gedragen als Browniaanse deeltjes in een nagenoeg grenzeloos vacuüm. De titel van de tentoonstelling, Rapid Repulsion, beschrijft een leefomgeving die zeker voor kunstenaars die een blijvende indruk willen achterlaten bijzonder onwelkom kan aanvoelen.
Prikkedøden (2016, 170 x 130 cm, olieverf op doek) geeft een goed voorbeeld van het speelveld waarin haar werk zich afspeelt. Een witte speelmat met kleurrijke stippen wordt van bovenaf bekeken. Dit overblijfsel van een gespeeld spel lijkt te zweven in een onaangename leegte van zwart en fel groen. De witte mat bedekt vrijwel het hele doek. Zonder de aanwezige figuratieve elementen zou men het werk met gemak kunnen verwarren voor een puur abstracte compositie. Aan weerszijde van de speelmat schieten echter de ledematen van twee kinderen die net buiten het kader moeten zitten haastig voorbij. Hun bewegingen worden gesuggereerd door witte zwiepers verf. Deze scene speelt zich af onder een korrelige witte waas die het hele doek beslaat. Het lijkt een verwijzing naar filmtechnieken voor het uitbeelden van herinneringen. Het werk heeft een dreigende ondertoon, alsof er iets onrustig trilt onder het geschilderde oppervlak.
In haar werk probeert Line momenten te beschrijven die van belang zijn voor de groei van een individueel karakter. De intuïtieve spellen en interactie tussen kinderen worden vergeleken met de ongemakkelijk sociale barrières die vaak deel zijn van volwassenheid. Ze beschrijft ook de manier waarop een jeugd herinnert kan worden. Alle angsten en verlangens, gedreven door de wens om erbij te horen maar tegelijkertijd een heroïsch individu te worden. Ze beschrijft hoe de herinnering aan deze kwetsbare periode altijd gekleurd wordt door de huidige gemoedstoestand. Ze probeert te schilderen hoe deze intense gevoelens de beleving van tijd en ruimte kunnen beïnvloeden. Dit gebeurt middels dynamische schilderijen waarin abstractie en kunsthistorische verwijzingen naadloos de beeldruimte delen met rennende kinderen en verwijzingen naar schommelen, hinkelen en zwemmen.