Een wervelende kluwen van talloze armen en benen, handen en voeten. In de verstrengeling ontvouwt het papier zich tot een mensenmassa, verwikkeld in een worsteling. Polsen worden vastgegrepen, gewrichten gebogen of verdraaid, om de ander maar te kunnen bedwingen of zich te bevrijden uit de greep. In de krappe ruimtes ertussen wordt her en der wanhopig naar adem gesnakt.
Groepen zijn krachtig, verweven met macht, maar kunnen ook benauwen, verstikken of zelfs angst aanjagen. Een systematisch geordende mensenmassa beweegt als één lichaam, maar ontstaat er chaos dan wordt men vertrapt. In de menigte kun je opgaan, heerlijk anoniem of ultiem eenzaam. Het is een onuitputtelijk onderwerp dat steeds terugkeert in de tekeningen van Susanna Inglada (Banyeres del Penedes, Spanje 1983). Met hun gedempte kleurenpalet en aangezette zwarte contouren, als het drukwerk van oude kranten, verwijzen ze zowel naar historische situaties als het heden of de toekomst. ‘Een crowd roept zoveel associaties en betekenissen op – publiek bij een evenement, georganiseerde demonstraties, bekvechtende politici, elkaar in de haren vliegende bevolkingsgroepen – dat het beeld universeel wordt en voor meerdere uitleg vatbaar is. Het onderwerp is altijd in beweging.’
Achterin Galerie Bart waan je je in een levensgrote kijkdoos. Tekeningen lijken van het plafond en de muren af te bladderen en steken de ruimte in. In een hoek buitelt een drietal met verbeten gezicht door de lucht. Het wisselende perspectief suggereert beweging en biedt zelfs zicht op hun voetzolen, als in een maniëristisch schilderij. Een dramatiek die, evenals de wisselwerking tussen plat vlak en ruimtelijkheid, samenhangt met Susanna’s achtergrond in theater. Na een tijdlang geschilderd te hebben, stapte ze over naar het tekenen en ontwikkelde een geheel eigen collagetechniek. ‘Dat werd míjn manier van werken. Ik kan er karakters en de bijbehorende scenografie in kwijt. Als toeschouwer betreedt je als het ware het toneel, waar je personages en flarden van hun verhaallijnen aantreft. Door de fragmenten op jouw manier te ordenen, bepaal je als kijker het verdere verloop van het verhaal.’