DUO TENTOONSTELLING BAS LOBIK EN CARINA ELLEMERS
Carina Ellemers
1965 Amsterdam
Gerrit Rietveld Academie en Rijksakademie
Verbinden, losse stukken tot een overtuigend geheel maken vormt een belangrijke drijfveer in het werk. Zowel in de doeken, de ‘stitched paintings’, die zich binnen het kader van de schilderkunst afspelen, als in het maken van films.
Alex de Vries - curator schrijver - schreef:
“Wie als kunstenaar voor beperking van middelen kiest, ontdekt daarbinnen steeds meer mogelijkheden. Carina Ellemers (1965) is een schilder zonder verf. Dat is niet helemaal waar, want zo nu en dan brengt ze wel summier wat verf aan op haar doeken, maar meer om te benadrukken dat het doek zonder kan. Op het maken van afbeeldingen kun je haar nauwelijks betrappen. Dat wil niet zeggen dat haar werk abstract is. Het doek is als materiaal vooral wat het is en daarmee een bevestiging van wat we zien. Tegelijkertijd is het als schilderij een ontkenning van wat we denken waar te nemen. Het is altijd meer dan dat. Ze beoefent een vorm van schilderkunst waarbij ze het maximale haalt uit het minst mogelijke. “
Recente plekken en tentoonstellingen waar het werk is vertoond zijn o.a.: Dresden Duitsland bij Galerie Ursula Walter, in het CODA museum en op de TEFAF in 2020. In 2019 op Art Rotterdam, PAN Amsterdam. Op bezoek bij Ellen de Bruijne Projects Amsterdam werd er als vooronderzoek van het project Frozen water een proef-film-installatie getoond. Voor informatie daarover zie Stichting Benina.
Bas Lobik:
De eerste kleurlaag zorgt voor de hechting met het linnen. Wat de drager vormt van het schilderij, Telkens zet hij er weer een vlak op, zodat het schilderij dikker wordt.
De vorm waarin hij het doet heeft voor hem een gebouw vorm, waarin stilte is.
Misschien wel een kerk gebouw, waarin niet gepraat wordt.
Mensen zien er ook een opengeslagen boek in. Dat is het ook, maar dan zonder woorden.
Hij ziet de verf meer als materie, een middel waarmee hij de ruimte inneemt.
Zijn eerste schilderijen waren geheel abstract.
Daar keerde hij zich vanaf omdat hij die abstractie te inhoudsloos vond.
Hij ging zijn kwaststreken steeds meer naar een gebouw-met-dak-vorm dirigeren.
Op dit moment begint hij de vorm aan de buitenkant ,en schildert hem dmv van talloze lagen naar binnen toe.
Het schilderij groeit naar het midden toe dicht. Dan kan hij niet meer schilderen en is het schilderij af.