In de expositie 'The Waiting' lijken de schilderijen van Tamara Muller vragen op te roepen. Voor de kijker, maar in eerste instantie ook voor zichzelf. Tamara's werk toont steevast haar eigen gezicht, 'geplakt' op de lichamen van kinderen of, de laatste tijd, mannelijke figuren, soms jongensachtig, soms met blote gespierde torso's. Dit zijn zelden zelfportretten; na het initiële persoonlijke impuls drijft het werk tijdens het maakproces verder van haarzelf af om een meer universeel verhaal te vertellen.