Met de titel "Dampcloot" verwijst Rodrigo Hernández (1983, Mexico) naar een 17e-eeuws Nederlands woord bedacht door de Vlaamse wiskundige en ingenieur Simon Stevin (1548-1620) om het Latijnse "vaporum sphaera" te vertalen, een term waarmee Galileo verwees naar een "nevelrijk". Het woord "dampcloot" werd slechts kort gebruikt en werd uiteindelijk vervangen door de huidige term "atmosfeer", nadat het door andere auteurs "eercloot" en "dampkring" werd genoemd, naast vele andere namen. Stevin had echter een voorkeur voor de manier waarop verschillende korte woorden en deeltjes, specifiek in het Nederlands, samengebracht konden worden om nieuwe woorden te vormen voor het beschrijven van concepten die nog niet volledig deel uitmaken van de wetenschappelijke canon. Voor Stevin was het belangrijkste van "dampcloot" het fonetische en potentieel visuele effect en niet zozeer de helderheid of wetenschappelijke precisie. Hij was vooral bedoeld om de verbeelding te stimuleren en ontmoetingen tussen beeldvorming en betekenisgeving op gang te brengen.
Stevin's aanpak in dit geval is vergelijkbaar met de manier waarop Rodrigo Hernández werkt. Met dezelfde poëtische affiniteit voor nieuwe woorden en hun intrinsieke ambiguïteit, maakt hij werken en installaties die reeds bestaande ideeën en constructies oprekken. Nadenken over de naam van de atmosfeer is een goed voorbeeld om dit te testen, omdat het een voortdurende verschuiving van betekenis tussen talen en verhalen oproept, en het idee van vloeibaarheid naar voren brengt. De atmosfeer 'omringt ons en dringt ons binnen. Het is meer dan een absolute container, het is het roeren van alles ”, aldus de Italiaanse filosoof Emanuele Coccia. Er zijn eindeloze manieren om ideeën en beelden bij elkaar te brengen en Hernández moedigt verschillende mogelijkheden aan om die verbeelding verder te stimuleren, maar onthoudt zich er desondanks van om een volledig samenhangend plot te maken.
Deze kruisbestuivingen vinden niet alleen plaats in het denken over de atmosfeer, maar ook in Dampcloot, de presentatie in de galerie. Open, felgekleurde sculpturen van papier-maché worden op één sokkel bij elkaar geplaatst, waardoor ze elkaar soms gedeeltelijk verhullen. Maar dankzij hun verschillende open vormen bieden ze ook nieuwe perspectieven; vormen kunnen in elkaar overvloeien en nieuwe beelden creëren, in een compositie waarin er geen echte grenzen zijn tussen de onderdelen. Deze overvloed aan verweven elementen komt ook voor in de tekeningen van Hernández, die kunnen worden gezien als tweedimensionale varianten van de sculpturen. Samen creëren ze een soort net waarin de verbeelding onderlinge relaties aangaat om het geheel te ervaren.
Rodrigo Hernández heeft solotentoonstellingen gehad in Sala de Arte Público Siquiros,
Mexico City (MX); SCAD Museum of Art, Savannah (VS); Kunsthalle Winterthur (CH); Midway Contemporary, Minneapolis (VS); Pivô, São Paulo (BR); SALTS, Basel (CH); Kim?, Riga (LV); Heidelberger Kunstverein (DE); Bonnefanten Museum, Maastricht (NL). Daarnaast nam hij deel aan: Future Generation Art Prize, Palazzo Ca'tron, Venetië (IT); Hyperconnected. Vijfde Biënnale van Moskou, Moskou (RU).
Het werk van Hernández bevindt zich in de collecties van het Bonnefanten Museum, Maastricht (NL); Museum Haus Konstructif, Zürich (CH); Kunstmuseum Sankt-Gallen (CH); Nouveau Musée National de Monaco (MC); Basel Stadt Kunstsammlung (CH); Centro de Arte Dos de Mayo / Fundación ARCO Madrid (ES).