Hieke Luik en Kees de Vries kennen elkaar al sinds hun academietijd op de kunstacademie 's Hertogenbosch. Nu, 40 jaar later, reflecteren ze op elkaars werk.
Eigenlijk zijn ze elkaar nooit lang uit het oog verloren, al gingen ze direct na de Kunstacademie ieder hun eigen weg. Hieke Luik studeerde verder aan de Jan van Eyck Academie Maastricht en Kees de Vries vertrok om andere werelden en culturen op te snuiven.
In Amsterdam kwamen ze elkaar weer tegen. Omdat ze verwantschap voelden met elkaars kunstenaarschap, bleven ze elkaar regelmatig opzoeken. Nadat Hieke Luik vertrok uit Amsterdam verwaterden de contacten. Maar bij een toevallige ontmoeting bleek het alsof de tijd had stil gestaan.
In deze expositie onderzoeken ze hoe hun werk en kunstenaarschap zich tot elkaar verhoudt.
Kenmerkend voor beide is dat ze zorgvuldig op zoek zijn naar de essentie, met een fascinatie voor natuurlijke processen. Bij Hieke Luik zien we dat aan de keuze van haar onderwerp en de manier waarop ze al boetserend haar eigen natuurlijke vormen laat ontstaan. Bij Kees de Vries zien we dat hij het natuurlijke proces van zoutvorming in zijn studio-omgeving nabootst.
De huid van het werk van Hieke Luik wordt gekenmerkt door de afdruk van haar vingers. Bij Kees de Vries is de oppervlakte van zijn werk essentieel voor de wijze waarop het licht speelt met de zoutkorrels.
Uiteindelijk oogt het werk van Hieke Luik sterk en zwaar en de zoutwerken van Kees de Vries breekbaar en licht. Maar zoals dat gaat met kunst die je wat langer op je in laat werken, veranderen de beelden en gevoelens en wordt het werk van Hieke Luik breekbaar en licht alsof ze laat zien hoe kwetsbaar de natuur is. En de zoutwerken van Kees de Vries geven ons een bedrukt gevoel en proberen ons te dwingen het verhaal achter het ogenschijnlijk lichte werk te ontdekken.
In de aanloop tot de expositie inspireren de kunstenaars elkaar om niet alleen in abstractie, maar ook letterlijk in elkaars werk op te gaan. Een spannend proces waarvan de uitkomst nog niet vast staat.