Een dreigende komkommer, een rijke worst en een woeste vrouw die uit haar graf opstaat om geld te vragen dat ze tijdens haar leven had moeten verdienen: deze ogenschijnlijke absurdistische elementen vind je in de zomertentoonstelling van Ellen de Bruijne PROJECTS. De tentoonstelling bevat werken van Kubilay Mert Ural, Pauline Curnier Jardin, Erkka Nissinen en genodigden Afra Eisma en Daniele Formica.
De hoofdrol is weggelegd voor Mert Ural, die de duistere kant van de mensheid verkent en ervoor kiest thema's als macht, uitbuiting, leeftijd en geschiedenis en de wreedheden van de beschaving in zijn schilderijen uit te vergroten. Hij vermengt deze thema's met momenten van absurditeit, een mix die de realiteit zoals we die nu kennen één van verwarring en chaos maakt, niet te onderscheiden van een nare droom. Een droom waarin Legopoppetjes mannen worden met losse handjes en waarin vogels onbezorgd kwetteren alsof het lijden van anderen hen niks doet.
De maskerachtige gezichten van Erkka Nissinen's schilderijen reflecteren de donkere sfeer van het werk van Mert Ural. Normaal gesproken is Nissinen's werk een combinatie van moedeloze ernst en luchtige onhandigheid, maar de schilderijen in deze tentoonstelling, beide uit 2010, ademen een mysterieuze en boze energie waarin de luchtige onhandigheid moeilijk te vinden is.
Eisma daarentegen creëert een wereld die veilig en warm aanvoelt, als fijne jeugdherinneringen. Haar werken lijken op huishoudelijke objecten, zoals het keramiek in de tentoonstelling dat begon met het idee van dinerborden. Objecten die je zou vinden in de huizen van mensen die altijd eten over hebben voor een onverwachte gast. Vrijgevigheid is daarom een woord dat vaak wordt gebruikt in beschrijvingen van Afra's werk. Vrijgevigheid als een besmettelijke ziekte die Eisma breed zou willen verspreiden.
Hoewel het werk van Eisma niet expliciet activistisch is, is het zeker een impliciet pleidooi voor een vrouwelijkere toets aan onze dagelijkse omgeving die nu wordt gedomineerd door vormen die worden bepaald door snelle uitvoerbaarheid en de overtuiging dat je voor jezelf moet zorgen, omdat niemand voor jou zal zorgen. Eisma deelt een feministische houding met Curnier Jardin, die de rollen van fictieve en niet-fictieve vrouwen verwerkt in haar kunst. And now, give me my money, het werk dat te zien is in de zomertentoonstelling, is een werk waarin de grote excentrieke vrouwelijke kunstenaar weer tot leven komt. Deze 'slap puppet' is, voor Curnier Jardin, de personificatie van Carol Rama, maar het kan ook Leonora Carrington of Claude Cahun zijn, of ...
Op zaterdag 25 juli wordt het werk van Daniele Formica aan de tentoonstelling toegevoegd. 'Mijn kunst is een oefening van struikelen, een uitdrukking van de menselijke conditie op de minst conventionele manier. Geplaatst in de wereldlijkheid en het hemelse, deel ik de urgentie van degenen die hun bestaan interpreteren. Er is een sluier om op te tillen van de oppervlakte van de dingen: kunst ontdekt en dingen dragen een nieuwe essentie. ”