‘Perpetual nexus’ is de tweede solo-tentoonstelling van Leonardo Ulian in The Flat -Massimo Carasi in Milaan.
In zijn sculpturale werken onderzoekt Ulian de relatie tussen technologische objecten en het immateriële, met een nieuwe reeks werken en een grote site-specifieke installatie.
Door de elektronische componenten hun oorspronkelijke betekenis te ontnemen, worden ze tijdelijke objecten, en daarmee wil Ulian vragen stellen over onze relatie met de tijdelijkheid en de constante opkomst van de nieuwe technologische verwachtingen die bijna vergelijkbaar zijn met nieuwe vormen van technologische spiritualiteit.
De tentoonstelling wordt gekenmerkt door een grote installatie genaamd TM 141 Perpetual nexus, waarin het centrale deel is gemaakt met verschillende elektronische elementen aan elkaar gesoldeerd die naar buiten groeien tot gekleurde stukken perspex allemaal verbonden met koperdraden.
Het uiterlijk van de installatie is dat van een geometrisch en heilig thema van een kathedraalvenster dat, in de bedoeling van de kunstenaar, een eigentijds heilig object wordt dat moet worden aanbeden.
Ulian activeert de technologische mandala's graag met efemere krachten die achter de aard van de materialen schuilgaan
gemaakt van.
Interessant is dat de meest voorkomende vraag die mensen Ulian stellen over de aard van de technologische mandala's is: "doen ze iets?", Omdat ze op elektronische schakelingen lijken en hij zegt graag: "ja, ze worden verondersteld geest te activeren met gedachten, beelden, verbindingen enzovoort ”, zoals de traditionele elektrische circuits doen, maar in Ulian geval werken ze op een ander niveau van bewustzijn.
Er is een innerlijk verlangen van de kunstenaar om betekenis te geven aan de alledaagse dingen en concepten die soms moeilijk te bevatten zijn, zoals de 'tijdelijkheid' bijvoorbeeld.
Ulian zegt: "Net als Will E. Coyote, het stripfiguur, probeert het altijd de roadrunner te vangen door utopisch mooie machines te maken, maar helaas gebeurt dit nooit, het plan gaat altijd verkeerd, maar het blijft onvermoeibaar zijn missie voortzetten."
De 'Contemporaniteit' is als de Roadrunner, wanneer je dichtbij genoeg bent om de betekenis ervan te begrijpen, verdwijnt deze snel in een rookwolk ...
Het thema van vergankelijkheid is ook dierbaar aan Ulian, thema dat ook voorkomt in de mandala's gemaakt van zand in de boeddhistische traditie, maar integendeel, de technologische mandala's van kunstenaars worden niet weggevaagd aan het einde van hun maakproces, maar zijn goed vastgelegd bijna om een soort fetisjherinnering te worden.
Het werkproces van Ulian is in zekere zin vergelijkbaar met dat van een gekke machine die is geprogrammeerd om een oplossing voor een probleem te vinden, die eigenlijk nooit zal worden opgelost.
Door verschillende objecten dwingend te verbinden, roept Ulian's praktijk mogelijke vragen op over betekenis en relatie tussen objecten en concepten die we aan hen toeschrijven, en om dit te doen creëert hij zijn eigen web van verbindingen waar de mogelijkheden oneindig zijn. Net als internet, zelfs als een punt binnen de complexiteit wordt verbroken, kan een ander pad worden gevolgd en herontdekt, en een nieuwe mogelijke betekenis en verbinding worden gevonden.