Sinds de haar in 1999 uitgereikte Philip Morris Kunstprijs schildert Elka Oudenampsen (1967) gestaag verder, balancerend tussen figuratie en abstractie. Haar vroegere ‘personages’ zijn nu verdwenen in een woud van geometrische ‘landschappen’, waarin elementaire vormen zoals de cilinder, het ovaal en de rechthoek sterk aanwezig zijn.
Het is soms gewoonweg tweedimensionaal en tegelijk ruimtelijk dynamisch, terwijl alle kleur je ogen doet sidderen. Nee, kleuren zijn slechts middel om iets te bereiken maar niet het doel op zich. Ook compositie is haar speeldomein, niet meer en niet minder. Zo rangschikt en definieert zij de wereld die ze ziet. In deze solo-expositie laat schilder Oudenampsen haar reis zien als een proces waar geen eind aan komt.