Er zijn verschillende manieren om op het platte vlak de illusie van ruimte en diepte te creëren. Licht-donker contrast, atmosferisch perspectief, groot-klein, voorgrond-achtergrond, overlappen, afsnijden, hoger plaatsen, de diagonaal en het centraal perspectief, ………
Dit zijn beeldelementen die binnen het kader van een enkel schilderij kunnen worden toegepast. Alles is binnen dat ene kader tegelijkertijd aanwezig. Als een bevroren moment. Je kunt als het ware het beeldvlak in één oogopslag overzien. Er is sprake van een soort eenheid van ruimte en tijd.
Dave Meijer heeft die eenheid van ruimte en tijd letterlijk uit elkaar gehaald door een tweeluik te maken waarbij één beeld wordt getoond. Twee keer hetzelfde beeld maar dan niet binnen één en hetzelfde vlak maar binnen twee afzonderlijke kaders. Een grote en een kleine versie waardoor je dichtbij en verder weg ervaart. Het heeft iets filmisch. Hoe minimaal en eenvoudig ook.
Vrijwel ieder schilderij van Meijer is een fragment van een groter geheel. Ook hebben zijn beelden alles te maken met het zoeken naar ordening, compositie en structuur in de (zichtbare) buitenwereld. In zijn zwarte raamloze atelier kijkt hij tòch naar buiten. Vandaar de zwarte lijst die zich rond het werk bevindt