Het tweede werk in de tentoonstelling is meer meditatief in vergelijking met de grotere scherminstallatie in de andere zaal. De toeschouwer van dit werk zal zich waarschijnlijk meer ontspannen voelen wanneer het door het grote beeldvenster naar een virtueel landschap staart. Zo nu en dan sluiten de gordijnen zich voor het raam. Wanneer deze weer openen is een nieuw landschap zichtbaar. Het steeds veranderende landschap past zich aan aan de tijd van de dag, evenals aan de lengte- en breedtegraad van waar de animatie wordt afgespeeld. Door middel van User Interface (UI) software koppelt Robak de virtuele wereld met die van ons, waardoor de tijd en de positie van de zon in beide werelden overeenkomen.
De titel Northstar is een optimistische toespeling op de wens om het universum te verkennen en wetenschappelijke vooruitgang te boeken. Northstar is een ‘generatieve’ simulatie van een oneindige wandeling door een virtueel landschap dat continu verandert. De animatie doet denken aan het 'walking simulator' genre dat door vele ‘gamers’ gehaat wordt vanwege de misvatting van de oorspronkelijke bedoeling van games. Videogames gaan immers over het rondrennen en kapotschieten van dingen, zoals deze games oorspronkelijk voor militaire doeleinden ontwikkeld werden. Het ‘walking simulator’ genre daarentegen is meer vredig en gericht op een verhaal. De interesse van de kunstenaar voor dit genre komt voort uit zijn voorliefde voor lange wandelingen door de natuur. ‘The natural world is the perfect panacea to the bubbling anxiety of modern life,’ zei hij in interview voor deze tentoonstelling.
Het werk van Robak heeft vaak een voyeuristisch karakter. Al reizende door andermans huizen en kamers raak je als toeschouwer van zijn animaties ondergedompeld in een zeer behaaglijke omgeving. De glimmende en sprankelende landschappen die de kunstenaar creëert herinneren ons aan reclamespots. Ze zijn aantrekkelijk en proberen onze kritische denkvermogens af te sluiten. Het werk van Robak wil de kijker raken, zoals een advertentie dat doet. Echter voegt de kunstenaar ook een kritisch aspect aan zijn werk toe. Hierover heeft hij het volgende gezegd:
‘I’ve been playing video games obsessively forever, but the fact they’re a very easy pleasure, a way to escape and not be critical – that’s something I’m always dealing with. I go back and forth between being fully immersed in the game and being detached from it and analyzing it. Something that’s great about video games is that they offer a massively visual experience. The creators of the video game are very generous to the players. They’ve created this really beautiful and detailed world and you just get to go at it, whereas artwork tends to be a little bit more withholding visually, which is what creates the distance that we like in artworks.’