(Living)room toont de woonkamer van een jonge kunstverzamelaar en zijn vriendin. In de keuken van de net betrokken woning woedde brand, waardoor in korte tijd de aangrenzende ruimte door roet onbewoonbaar werd. Met het antraciet van de koolstof en de door het schoonmaakteam aangebrachte tekeningen daarin worden met de hoeken van het net betrokken huis nieuwe ruimtes geconstrueerd, waarin je soms je oriëntatie verliest. Je weet niet precies hoe groot ze zijn en of ze wel een uitweg hebben. Het resoneert met het gevoel dat de eigenaar had toen hij midden in de nacht wakker werd vanwege de hitte, hij de trap af liep en totaal omringd werd door rook waardoor hij niet meer wist wat voor en achter was. Paniek en beklemming, maar ook even geheel losgezongen van het leven en de realiteit, terwijl de situatie niets dan echt is.
Het project gaat over het vergaan van dingen maar ook van de tijd: het verdwijnen en veranderen van herinneringen, het omgaan met verlies en het doorpakken na heftige gebeurtenissen. Wat krijgt nog plek in je leven als je alles weer op moet bouwen? Is er schoonheid te vinden in het donkere en kan er iets moois ontstaan uit ellende? Hou je vast aan herinneringen of maak je ruimte voor nieuwe?
Satijn Panyigay fotografeert de leegte en stilte in verlaten ruimtes en breng het aan- en afwezige bijeen. Steeds is daarin de harmonieuze tweespalt tussen licht en donker (letterlijk, maar ook in de stemming), monter en somber, en weerbaarheid en kwetsbaarheid. Onder het oppervlak van deze sobere interieurbeelden schuilen onderwerpen als vergankelijkheid, eenzaamheid en onrust, maar ook berusting en verwondering over de schoonheid van het leven.