Als beeldend kunstenaar en bosecoloog in opleiding brengt Milah van Zuilen (1998, NL) kunst en ecologie in nauw contact. Een terugkerend motief in haar werk is het vierkant, een vorm die dit menselijke perspectief weerspiegelt, vaak gezien in cartografie, taxonomie en monocultureel landbeheer. In haar recente projecten herschikt Van Zuilen plantenmateriaal in vierkanten en rasters, verwijzend naar gestructureerde classificatiesystemen. Tegelijkertijd biedt de organische materie op subtiele wijze weerstand tegen de opgelegde orde:
"Het zijn mozaïeken in groen, geel, grijs, wit en bruin. Van een afstandje doen de gebieden denken aan pixels. Van dichterbij lijken het stukjes blad en boomschors te zijn. Ze sneed ze in kleine vierkantjes en plakte ze op een ordelijke manier. De collage toont gele, bruine, rode en groene bladeren. Een onnavolgbaar patroon van bladnerven danst door al die kleuren. Ze trekken zich niets aan van het strakke raster."
— uit artikel in De Volkskrant door Anna van Leeuwen 24-11-'24
Wandelen speelt een essentiële rol in dit proces. Terwijl Milah zich door verschillende landschappen beweegt, verzamelt ze materialen—zowel fysiek als observationeel—die de basis vormen voor haar composities. Haar natuurlijke collages, opgebouwd uit geordende bladeren en ander organisch materiaal, markeren momenten van haar aandacht langs de route, waardoor wandelen verandert in een vorm van cartografie.
Deze werkwijze sluit aan bij het concept van ‘slenteren’ zoals beschreven door de 19e-eeuwse Amerikaanse natuuronderzoeker en filosoof Henry David Thoreau—niet als een beweging naar een vastomlijnde bestemming, maar als een manier om een diepere relatie met het landschap aan te gaan.
De wisselwerking tussen structuur en spontaniteit, tussen rasterachtige orde en organische vormen, vormt de kern van Wandelen. Van Zuilen stelt dat geen enkel systeem—of het nu artistiek, wetenschappelijk of territoriaal is—de dynamische, levende complexiteit van een landschap volledig kan omvatten. Wandelen nodigt uit tot een aandachtiger manier van kijken, voorbij rigide kaders, naar een meer open en ontvankelijke benadering van het landschap.