Katrin Korfmann – Ghost in the Machine (2025)
Twee freerunners bewegen door de stad, hun lichamen vervormd, verdubbeld, gevangen in een glitch. Bewegingen vervagen, gezichten verdwijnen, de wereld valt uiteen. Ghost in the Machine onthult hoe technologie niet alleen vastlegt, maar ook de werkelijkheid vervormt.
Een algoritme probeert tijd te ordenen, maar veroorzaakt chaos: fragmenten verschuiven, momenten vervormen. De negatieve kleuring versterkt de vervreemding – licht wordt schaduw, contouren vervagen. Er is geen beslissend moment, alleen een beeld waarin tijd zichzelf niet langer kan vangen.
Korfmann reflecteert op de invloed van technologie op onze perceptie van ruimte en tijd. De stad wordt herzien, gedesorganiseerd, uit balans gebracht. Wat betekent het om publieke ruimte te ervaren als fluïde, gelaagd? Hoe vormen algoritmes ons begrip van ‘werkelijkheid’?
In dit werk ligt de verstoring zelf als antwoord: wat gebeurt er als de “machine” faalt? Het omarmen van het falen, de glitch als potentie, wordt de sleutel tot een kritiek op normatieve systemen.