In dit werk creëert Pere Llobera een beeld dat zowel tactiel als ongrijpbaar is. Een doorgang, ruw geschilderd, lijkt uit te monden in een vage ruimte. De schildering oogt zwaar, stoffig, als een vergeten plek die langzaam oplost. Daartegenover staan lichte, bijna cartooneske figuren—fluiten met handschoenen, alsof ze zichzelf bespelen. Een spel van contrasten: massief versus zwevend, grauw versus helder.
Llobera werkt met gelaagdheid, niet alleen in verf, maar ook in betekenis. De scène voelt als een herinnering die niet helemaal klopt, een moment dat net buiten bereik ligt. Hij speelt met perspectief en tastbaarheid, waardoor de ruimte zowel echt als onecht aanvoelt.
Corridor and Flutes zet de kijker op het verkeerde been. Is dit een plek of een projectie? Een voorstelling of een verdwijnpunt? Llobera laat het antwoord open.