Door het toepassen van geglazuurde lagen in combinatie met hard-edge geschilderde lijnen creëert Mullen gelaagde beelden die abstracte concepten figuurlijk communiceren. Bij het maken van illusionistische vormen kan Mullen in zekere mate een abstract idee of fenomeen illustreren, waardoor hij abstractie als het ware op zijn kop zet. Hij wordt gedreven door het idee dat abstracte kunst niet simpelweg de waargenomen uiterlijke werkelijkheid reproduceert, maar eerder een overdracht kan zijn van datgene wat buiten ons visuele begrip ligt. Het is een artistieke vorm -- volgens Kandinsky’s opvatting -- die voortkomt uit een “innerlijke noodzaak”. Mullen wekt een complex effect op dat erin slaagt om de incarnatie van iets groots en weids te suggereren, maar wellicht is het ook slechts dat: een suggestie en geen realiteit. Een illusie, en niet de waarheid. Als toegewijde ambachtsman, die al zijn werk zonder digitale of mechanische hulpmiddelen met grote precisie creëert, slaagt hij er toch in om de indruk van reproduceerbaarheid te wekken, precies hetgeen hij wil benadrukken in een tijdperk van massaconsumptie.
In samenwerking met de Amerikaanse kunstenaar en filmmaker Lucy Cordes Engelman, met wie hij getrouwd is, schildert Mullen als doorgeefluik voor haar zintuiglijke ervaring tussen kleur en tijd. Elke kleur die zij gebruiken vertegenwoordigt een getal, en wanneer deze getallen worden gebruikt om tijd te illustreren, verschijnt het schilderij als een gelaagd beeld, een representatie van tijd. Mullens relatie met dit universum begon net nadat hij Lucy had benaderd, voor wie getallen en letters op een andere manier met kleuren verbonden zijn. Zij werkt momenteel samen aan de productie van de eerder genoemde serie en helpt hem bij de bepaling van chromatische combinaties via penseelstreken in de vorm van lijnen in zijn schilderijen. Het creatieve proces van het paar begint met het kiezen van specifieke data. Elke datum wordt omgezet in een wiskundige breuk die resulteert in een specifieke kleur in Lucy’s brein. Het getal twee, bijvoorbeeld, is een tint geel. “Zij onthult de codes van tijd en ontdekt de kleuren van elk getal door haar eigen ogen. Tijd en kleur zijn de twee noodzakelijke variabele factoren die ze nodig heeft om de vergelijking te ontcijferen,” legt de kunstenaar uit.
De precieze overeenstemming tussen pigmentatie en geometrie die aanwezig is in het synesthesie systeem creëert ongebruikelijke perspectieven en verwart de toeschouwer met allerlei optische illusies, als een directe verwijzing naar de kinetische bewegingen uit de jaren 50. Doeken krijgen volume door de techniek van de kunstenaar; het lijkt alsof ze bestaan uit een encrustatie van tientallen veelkleurige glasplaten die naar de waarnemer toe bewegen.