In "Cut. Progression" (1983) onderzoekt Norman Dilworth het idee van beweging en ritme in een abstracte geometrische vorm. De scherpe, hoekige lijnen creëren een progressie die zowel gestructureerd als dynamisch aanvoelt. Het krachtige contrast tussen zwart en wit versterkt de spanning tussen de afzonderlijke elementen, terwijl het geheel een verrassende harmonie uitstraalt.
Dit werk weerspiegelt Dilworths fascinatie voor balans, herhaling en ruimtelijke spanning. Geïnspireerd door wiskundige principes en de structuur van de natuur, vertaalt hij complexe ideeën naar een helder en toegankelijk beeld. De trapachtige vormen lijken zich eindeloos in de ruimte te kunnen ontvouwen, wat het werk een bijna oneindig karakter geeft. Het gebruik van hout voegt een warme, tactiele dimensie toe aan de strakke geometrie van de compositie.
"Cut. Progression" nodigt de kijker uit om na te denken over de balans tussen orde en vrijheid. Het werk prikkelt de zintuigen en roept vragen op over hoe structuren, patronen en ritmes ons perspectief vormen. Door eenvoud en complexiteit te combineren, creëert Dilworth een werk dat even intellectueel als visueel meeslepend is.