Aan de basis van Jan Willem Deimans (1986) wandsculpturen staan de tekens van het Fenicisch schrift. ‘Het eerste schrift dat niet uit figuratieve tekens bestond, maar op de klanken van de menselijke taal werd gebaseerd: de geboorte van abstractie in schrift. De systemen die wij mensen bedenken om grip te krijgen op de wereld vormen het vertrekpunt van mijn werk.’
Ondanks zijn fascinatie voor taal speelt de betekenis van de tekens voor Deiman geen rol. ‘Het gaat me om de visueel geworden muzikaliteit. Binnen regels die ik mezelf opleg, zoals de naar inkt of blauwdrukken verwijzende kleur en de vaste verhoudingen van het kader, neem ik de vrijheid om te spelen met de vormen van een klank.’