Schilderen is een plek van waaruit ik de wereld bekijk en voel, het is een houding die esthetische grenzen overstijgt en mijn dagelijks leven beïnvloedt. Terwijl ik schilder kan ik de tijd stilzetten en andere coördinaten van de werkelijkheid binnengaan. Een langzamere realiteit, met een menselijke tijd-ruimte, anders dan het snelle en gefragmenteerde bestaan dat door de technologische vooruitgang wordt gestimuleerd. Vandaag de dag is het gemakkelijk om in een uitgebreide realiteit te leven. Onze technologische protheses stellen ons in staat om de tijd en ruimte van ons sociale en culturele leven aan te passen. We kunnen veel ervaringen opdoen in verschillende realiteiten tegelijkertijd. Het leven is gefragmenteerd geraakt in ontelbare lagen van virtuele realiteiten die bovenop het fysieke bestaan zijn gelegd.
Dit gelaagde bestaan is de wereld die ik voel en schilder. Een wereld die zich tot in het oneindige vermenigvuldigt en die beweegt en vooruitgaat in alle denkbare richtingen. Fragment, vergankelijkheid, beweging, gelijktijdigheid, superpositie zijn het nieuwe alfabet waarmee ik werk. Mijn schilderijen zijn de chromatische uitdrukking van deze sensaties. Ik onderbreek gebaren en kleurvlakken met diagonale lijnen die een visueel ritme creëren. Ik snijd geschilderde doeken uit en naai ze aan elkaar. Ik werk aan het creëren van nieuwe harmonieën, een nieuwe manier om verschillende werelden naast elkaar te laten bestaan in een staat van permanente verandering en beweging. Schilderen is een manier om mijn subjectiviteit te bewaren.