Sinds de haar in 1999 uitgereikte Philip Morris Kunstprijs schildert Elka Oudenampsen gestaag verder, balancerend tussen figuratie en abstractie. Haar vroegere ‘personages’ zijn nu verdwenen in een woud van geometrische ‘landschappen’, waarin elementaire vormen zoals de cilinder, het ovaal en de rechthoek sterk aanwezig zijn. Het is soms gewoonweg tweedimensionaal en tegelijk ruimtelijk dynamisch, terwijl alle kleur je ogen doet sidderen. Nee, kleuren zijn slechts middel om iets te bereiken maar niet het doel op zich. Ook compositie is haar speeldomein, niet meer en niet minder. Zo rangschikt en definieert zij de wereld die ze ziet. Deze ontwikkeling van schilder Oudenampsen is te zien als een reis waaraan geen einde komt. Kleuren, vormen, overlap in composities en patronen als een afspiegeling van haar innerlijk landschap. Elka Oudenampsen brengt iets tot leven. Onderzoekend naar wat kleur zoal doet, wat het oog opmerkt. Contrasten leveren nieuwe ervaringen en zetten alles in ander perspectief. Haar energie ontstaat bij het maken, zoekend naar een ruimtelijke collage, naar een gestuurd eindbeeld. In vroeger werk ontwaar je nog fragmenten uit de realiteit. Recentere doeken zijn beschilderd in een scala van kleuren en afgebakend in vormen.