Semafoor #02 is een valse versie van een vergeten taal. Willem Boel maakte een interpretatie van een seintoren met een specifieke code, of een taal die niet bestaat. Semaforen, ofwel optische telegrafen, werden doorheen Europa gebruikt voor de telefoon in gebruik werd gesteld rond 1840. Het was een intermediaire communicatievorm tussen het opsturen van brieven, en het versturen van een bericht via code langs een kabel. De semaforen waren grote structuren, een beetje zoals windmolens, met armen, schermen, of draaiende panelen met hun eigen specifieke codes. De berichten werden van de ene naar de andere semafoor gekopieerd. Bijna niemand kende de codes, zelfs de signaalmannen niet. Enkel de zender en de ontvanger verstonden elkaar.
Semafoor #02 stuurt een duidelijke boodschap: ik ben een toren, kopieer mij, kijk naar mij, luister naar mij. Het werk stuurt een code uit door middel van de ronde gekleurde schijven: wit en rood, zwart en geel, telkens in verschillende posities en combinaties. In de praktijk van Willem Boel is er altijd een zweem van mysterie of twijfel rond zijn installaties. Dat mysterie maakt hen net aantrekkelijk. Willem is de zender, en eender wie de toren ziet is de ontvanger.