Initieel had Eudald de Juana Gorriz met zijn werk ‘The Piano’ de visie dat er twee jongens elkaar helpen om te reiken naar een piano die heel hoog staat. De onschuld van de kinderen en hun spel is iets intuïtiefs,
de verbeelding ervan wordt niet in vraag gesteld. Wanneer we jong zijn, speel en besta je in het moment, je bent aanwezig, en wanneer we ouder worden vergeet men dit en komen we als volwassenen vast te
zitten. In de opinie van de kunstenaar mogen we niet vergeten dat het leven om het hier en nu gaat.
Echter, op het moment wanneer Eudald de Juana Gorriz dit exact werk begon te maken, evolueerde zijn gedachtegang. Wanneer je kijkt naar beide figuren, bemerk je een verschil in hun grootte. De bovenste figuur is veel langer en fijner, terwijl de onderste figuur robuuster en steviger is. De bovenste figuur reikt naar de hemel en het oneindige. Eudald de Juana Gorriz zag dit als een analogie van het reiken naar een betere wereld, terwijl men door een andere ondersteund wordt. De onderste figuur lijkt zwaarder en is ook verbonden aan de aarde. Deze verbintenis wordt door de kunstenaar gereflecteerd in de kleuren bruin
en roest.
Als kunstenaar is Eudald de Juana Gorriz van mening dat een sculptuur leeft in de omgeving waar hij geplaatst wordt, het is geen enkelzijdige relatie maar ze beïnvloeden elkaar. De kleuren die hij daarbij koos
voor dit werk zijn in relatie tegenover de achtergrond van de plaats. In het werk ‘Piano’ van Eudald de Juana Gorriz is er een zichtbare verbondenheid tussen het sculptuur en zijn nabije omgeving.