Het werk van Caroline Van den Eynden presenteert een spectrum van gespannen waarnemingen. Er is iets in die maquettes dat een individu op zoek naar bezinning aantrekt. De leegte is geen akelige leegte, de doorzichtige kleine ruimtes roepen geen sociale fobie op, de afwezigheid van figuren, beweging of geluid laten enkel een aangename vorm van stilte horen.
Misschien komt het wel omdat Caroline Van den Eynden geen letterlijke weergave nastreeft van het gebouw waarop die objecten teruggaan, maar vanuit haar herinnering werkt, waardoor de nabootsing op kleine schaal met die herinneringen en gevoelens wordt opgeladen? Bijna als een surrealistisch object, maar dan in een zuivere variant ..."
> deel van de tekst Artstory 9, door Jeroen Laureyns