“Het mooie van zuurpapier is dat het leeft. Het is echt, het is nu anders dan het een week geleden was. Het is breekbaar, het is niet van beton. Tegelijkertijd vind ik het heel belangrijk om het te verduurzamen.
Want het gaat niet om het kunstwerk alleen, maar het gaat ook om het verhaal van de mensen die tussen onze grenzen vallen her te vertellen. En hóe kunnen we het opnieuw vertellen? Door dat beeld vaker te laten zien.
Wat als het beeld steeds meer uit elkaar valt en op een gegeven moment niet zichtbaar meer is?” Domenique Himmelsbach de Vries
Begonnen als bezigheidstherapie met asielzoekers groeide het creatief werken uit tot een kunstproject met hogere ambities. Zijn “Papieren Monument voor de Papierlozen” groeide uit een behoefte om de medemens te helpen zijn identiteit, kwijtgeraakt door een of andere omstandigheid, terug te geven.
Een soort van Gesamtkunstwerk moest het worden naarmate meer disciplines betrokken werden om het idee van de afbeeldingen te kunnen realiseren. Himmelsbach observeert en regisseert zodat er concrete dingen kunnen ontstaan. Zijn manier van werken hierbij is niet hoogdravend of met superieur materiaal. De techniek die Himmelsbach hanteert is het traditionele houtsnijwerk. De resulterende eenvoudige uitstraling levert sterke beelden om zijn prangende boodschap te ondersteunen. Ook bij werken in groepsverband geven houtsneden eenheid bij de verschillende handschriften. Deze collectieve kunstpraktijk had ook voor de geportretteerden extra betekenis. Met verscheidene kunstenaars tegelijk kon meer aandacht worden gegeven aan de noden van hun persoonlijke situatie. Het portretteren van hun gezichten zou het begin van een menswaardiger leven kunnen zijn.